Noturno do adolescente morto

Súa i-alma choraba, ferida e pequena

embaixo os arumes de pinos e de herbas.
Agoa despenada baixaba da lúa

cobrindo de lirios a montana núa.
O vento deixaba camelias de somana

lumieira murcha da súa triste boca.
¡Vinde mozos loiros do monte e do prado

pra ver o adoescente afogado!
¡Vinde xente escura do cume e do valantes

que ise río o leve pro mar!
O leve pro mar de curtiñas branca

sonde van e vên vellos bois de ágoa.
¡Ay, cómo cantaban os albres do Sil

sobre a verde lúa, coma un tamboril!
¡Mozos, imos, vinde, aixiña, chegarporque xa ise río mó leva pra o mar!