Non podo esquecer que sangro,
e non só é tinta ese fío
que ule e salga líquido vivo.
A boca rastrexa o vidro,
toda beleza obrigada.
No cuarto propio, refuxio
da morte social que nos adicou
á literatura dos diarios todos,
a guerrilla nace do corazón
mellor debuxado no caderno da memoria.
No hay comentarios:
Publicar un comentario