Loitei a vida enteira cun só nome
a piques de saírme polos labios,
sei o tamaño, a forma e até o eco
que deixará no ar se o digo un día.
Mentres tanto palabras como pombas
ceibei a competir coa voz do vento.
Non o podo lembrar, anda no vento,
que quen o pronunciou queimou o nome,
derradeira, quizais, das súas pombas,
liberouno e despois cerrou os labios.
Eu sei que morrerei feliz o día
en que o descifre á fin no son do eco.
O oco da palabra vai no eco,
eternamente vougo polo vento.
Non volverá existir, non verá o día,
xamais regresará o nome ao nome.
É grande para min, non teño labios,
o meu pombal quedou case sen pombas.
Xa non queren voar, xa non son pombas,
anacos de papel que leva o eco.
Se eu dixese o que soño, novos labios
volverían a min, sería vento
a percorrer o mundo cun só nome,
o que quero dicir mais non hai día.
Virá fatal, ha vir, un outro día:
Deixarei dunha vez o ar sen pombas,
no delirio a morrer direi o nome
que procurei sen fe, febril no eco,
neste me eu baleirar tamén no vento,
nun voo de palabras como labios.
Chegará a hora e hei pechar os labios,
cando estea a chegar a luz do día,
e aínda hei procurar no fol do vento
ese amencer de abril orfo de pombas.
Mesmo morto ha soar na voz do eco
a negarse a si mesmo, xa sen nome.
Non ten nome o silencio, non ten labios,
levantan cando o digo voo as pombas
e pousan no ar do eco a facer vento.
Marica Campo
________________________________________________________
3 comentarios:
Sextinario: trinta e seis + tres es un libro en el que se desgranan, como nos indica su título, treinta y seis más tres sextinas, un modelo de composición poética poco usual. En el año 1977, el genial artista catalán Joan Brossa, publicó su Sextines 76. La sextina fue inventada por el poeta medieval Arnaut Daniel. Otros autores que han experimentado con esta forma de composición poética son, según nos cuenta Carlos Paulo Martínez Pereiro, prologuista de esta obra de Marica, el renacentista Bernardim Ribeiro, además de Camões y Diego Bernardes.
La sextina está formada de seis sextetos (o sextillas) y un terceto final, de versos decasílabos, que en ocasiones son heptasílabos, con rimas repetidas en todas las estrofas de una manera continua y sistematizada. Las rimas (o palabras) que aparecen en el primer sexteto, en la secuencia de versos 1, 2, 3, 4, 5, 6, se repiten en la siguiente estrofa en la secuencia 6, 1, 5, 2, 4, 3. En las estrofas siguientes lo hacen de idéntica forma, tomando como modelo siempre la estrofa anterior. El terceto final retoma, habitualmente en el inicio y en el fin de cada verso, las seis rimas (o palabras) de dos en dos, en el mismo orden que en la primera estrofa.
Silencio
Loitei a vida enteira cun só nome
a piques de saírme polos labios,
sei o tamaño, a forma e até o eco
que deixará no ar se o digo un día.
Mentres tanto palabras como pombas
ceibei a competir coa voz do vento.
Non o podo lembrar, anda no vento,
que quen o pronunciou queimou o nome,
derradeira, quizais, das súas pombas,
liberouno e despois cerrou os labios.
Eu sei que morrerei feliz o día
en que o descifre á fin no son do eco.
O oco da palabra vai no eco,
eternamente vougo polo vento.
Non volverá existir, non verá o día,
xamais regresará o nome ao nome.
É grande para min, non teño labios,
o meu pombal quedou case sen pombas.
Xa non queren voar, xa non son pombas,
anacos de papel que leva o eco.
Se eu dixese o que soño, novos labios
volverían a min, sería vento
a percorrer o mundo cun só nome,
o que quero dicir mais non hai día.
Virá fatal, ha vir, un outro día:
Deixarei dunha vez o ar sen pombas,
no delirio a morrer direi o nome
que procurei sen fe, febril no eco,
neste me eu baleirar tamén no vento,
nun voo de palabras como labios.
Chegará a hora e hei pechar os labios,
cando estea a chegar a luz do día,
e aínda hei procurar no fol do vento
ese amencer de abril orfo de pombas.
Mesmo morto ha soar na voz do eco
a negarse a si mesmo, xa sen nome.
Non ten nome o silencio, non ten labios,
levantan cando o digo voo as pombas
e pousan no ar do eco a facer vento.
Cortazaraina
Albamente, así cedo, nunha limba
ao compás dos lamurcios e na liomba
volver atrás o lámpado da glucia.
Maramando na praia, abrir o leso
a todas as lembranzas, fretar lanxios.
Nas sombras de tralén, aldar a boca.
Non sabes lumegar coa túa boca,
aprenderás cabo de min na limba
e verás como ardoran moitos lanxios.
Alí eu poñerei a nosa liomba,
ofrecereiche en cunca todo o leso
e así has coñecer un mar de glucia.
A vida éche moi longa, pouca a glucia,
cómpre salmelentar lambando a boca
para proclivecer o sol e o leso.
Agárdanos moi branca acesa limba
no medio e medio cenital da liomba
mentres, polo arredor, cantan os lanxios.
Algún día verás aquí os lanxios
a mesturar a súa e nosa glucia.
Será un albecer na grande liomba
cando o salmelentado chegue á boca.
Alí será, todo esplendor a limba,
a cantiga primeira polo leso.
Perderas as batallas polo leso,
pasaras toda a vida a buscar lanxios
lonxe do cardiomol, alén da limba.
Entreveras, quizais, algunha glucia
no tremulir do cordio cara á boca
a presaxiar o nome azul da liomba.
Un mundo de selenes vén á liomba
cando ti vas comigo polo leso
a iniciares a rolda dende a boca.
Tamén nos fan un corro silvos lanxos
e beben no moldor enteira a glucia
mentres ti soldemoras pola limba.
A túa danza, a limba nesta liomba,
do carrusel do leso leva os lanxos
a poñerche de glucia toda a boca.
________________________________________________________
Publicar un comentario