A silandeira sombra sen consolo
daquil que fun, decote vai comigo.
Lonxano amor, hedra que medra e medra
dentro de min subíndome amodiño.
Aquil que fun non son, por iso estamos
xuntos os dous. Aquil que entonces era
coma un río fuxiu, pero quedouse
coma o río que pasa e sempre queda.
Fecunda sementeira o pasado,espello meu,
única vida viva,todas as cousas morren e esmorecen
somente ti, lembranza, te eternizas.
Espello meu, no que me estou ollando
:ise que agora son xa non existe.
O tempo faise estatua na saudade
e eu morro de saudades cada intre.
No hay comentarios:
Publicar un comentario