Soneto

Se chego no solpor, se por degaro
de incanxeable luz chego a deshora
e me poño a cantar coma quen chora
pranto de noite pecha en día claro;

se chego no solpor, si me declaro
eivado vagaxeiro nesta hora
de encandecida lúa delatora
serodio corazón, triste paxaro;

se chego, digo, no solpor, e veño
manco de luz, perdido, a este recanto,
e me poño a cantar, é porque teño

no corazón a mar xa presentida
Mais non me importa que se perda o canto.

Tanto me tén. A luz xa está perdida.

Víctor Campio Pereira