Artigo de Ignacio Escolar publicado en Público (08/07/2010) e no seu blog escolar.net (traducido ao galego):
Circula por Internet unha curiosa mobilización: que aqueles aos que o fútbol nin fu nin fa aproveiten o domingo pola tarde, ás 8:30, para saír das súas casas cámara en man, e retratar o inquietante baleiro urbano que deixará a final do Mundial. Será unha oportunidade histórica, unha eclipse extremadamente inusual; talvez o mellor momento para fotografar a alma desas cidades onde a soidade só é unha sensación anónima dentro da multitude. Este domingo será distinto, moi poucos pasearán. As previsións esperan 15 millóns de persoas fronte á televisión; a maior audiencia de nunca xamais. Media España, unha España transversal onde hai a metade de todo e que ninguén se pode apropiar, conterá ao mesmo tempo a respiración e, talvez, con sorte e unha de polbo, poida berrar outro gol. Aínda podo escoitar no patio o eco do último, o de Puyol Quen tivese dito que esas tres letras concentrasen a esencia da única e verdadeira voz colectiva!
Sorte aos que saquen fotos, non lles penso acompañar. Confésoo, eu son un novo crente, ou tal vez un infectado; aínda non sei se ten cura nin canto me vai durar. Eu era deses apolíticos aos que o fútbol lles dá máis ben igual. De neno era tan malo co balón que tecnicamente podíaseme cualificar como ambizurdo: tan torpe cunha perna como coa outra. Nunca me gustou a práctica, aínda menos a teoría; tampouco son sospeitoso de españolista radical. Racionalmente sigo sendo crítico, sospeito do pan e circo, da manda, do visceral. Emocionalmente, o racional dáme igual. Acabamos de pasar o peor trimestre do peor ano dunha crise infernal que o luns, cando espertemos, aínda estará alí. Son consciente, é só unha ilusión bastante boba, unha inútil evasión. Pero por uns días non quero saber do paro, da corrupción, do recorte de salarios, da crise mundial. Polo menos ata o domingo, España é redonda e eu quero soñar.
Sorte aos que saquen fotos, non lles penso acompañar. Confésoo, eu son un novo crente, ou tal vez un infectado; aínda non sei se ten cura nin canto me vai durar. Eu era deses apolíticos aos que o fútbol lles dá máis ben igual. De neno era tan malo co balón que tecnicamente podíaseme cualificar como ambizurdo: tan torpe cunha perna como coa outra. Nunca me gustou a práctica, aínda menos a teoría; tampouco son sospeitoso de españolista radical. Racionalmente sigo sendo crítico, sospeito do pan e circo, da manda, do visceral. Emocionalmente, o racional dáme igual. Acabamos de pasar o peor trimestre do peor ano dunha crise infernal que o luns, cando espertemos, aínda estará alí. Son consciente, é só unha ilusión bastante boba, unha inútil evasión. Pero por uns días non quero saber do paro, da corrupción, do recorte de salarios, da crise mundial. Polo menos ata o domingo, España é redonda e eu quero soñar.
No hay comentarios:
Publicar un comentario