Poemario anticrise

É este malestar
de non ter chegado
a ser punki
e quedar en mestre sindicalista
o que me desperta polas noites.
A neo-conciencia mesturada coa neo-hipoteca,
as distancias xustas,
os comentarios cínicos
as augas que non lavan.
Os ruxe-ruxes ao pé das barras.
Nas terrazas con antucas
de propaganda obscena que nos retratan.
O xeo do vaso,
única aventura que nos queda da era dos soños.
Icebergs que se consomen.
E os canciños cibernéticos dos amigos
que lamben o seu código de fabricación
nos nocellos depilados do aburrimento.
Que cansanzo de capitalismo,
de bandeira vermella arrombada no curruncho da cadeira,
mentras pedimos outra de bravas.
E o rapaz esfarrapado,
da crista amarela na cabeza,
enfronte.
Debuxando con xiz - no enlousado da manifestación -
un sagrado corazón pedichón.
Moedas de traizón dun grupo vencido.
Retratado cun móbil
nas últimas páxinas dun libro
que comezou a escribirse
nunha praia
onde nacía o sol.

Xaime Domínguez Tojo