Acabamos de rematar a clase semanal do Proxecto Interdisciplinar: aínda que xa levamos uns días intentando instalarnos en Chile, hoxe sentimos a imperiosa necesidade de viaxar novamente a Xapón...
Despois de observar perplexos e tristes as imaxes dun de tantos vídeos sobrea a destrucción que o tsunami provocou neste país tan querido para nós, quedámonos en silenció, mirándonos case sen saber que dicir.
Pouco a pouco, as voces foron poñendo no aire as tristes novas que nos fan chegar os medios de comunicación: moitos desaparecidos, escapes radiactivos, destrucción e morte por todos os lados... E démonos conta do afortunados que somos hoxe, aínda que onte non fósemos conscientes do tesouro da tranquilidade e da rutina.
Alba quedou sen palabras que dicirlle aos mozos xaponeses, pero Sabela animounos cunhas palabras cheas de calor: "Ánimo, que as axudas van ser moitas. Os problemas ás veces son difíciles de resolver, pero case todo ten solución". E pouco a pouco foron oíndose máis voces: "A min non me importaría que viñera á miña casa un mozo ou unha moza xaponesa, axudariamoslle uns meses". "Podemos ofrecerlle roupa, comida, educación...
e o cariño dunha familia, que ao mellor xa non ten".
Que mágoa que teña que pasar todo isto para que valoremos todo o que temos!
Desde aquí, desexamos que este mal soño que está a vivir o país nipón remate canto antes!
No hay comentarios:
Publicar un comentario