“A emoción máis antiga e máis
intensa da humanidade é o medo e o máis antigo e máis intenso dos medos é o
medo ao descoñecido”. E o mellor desta obra é que nos amosa que é o máis
coñecido do que deberiamos ter medo. Publicada en 1999 e estreada no 2000, esta
obra de Roberto Vidal Bolaño (autor homenaxeado nas Letras Galegas 2013) volve
producir a sorpresa no lector e tamén a necesidade de reflexión sobre a
sociedade na que vivimos e a xente coa que convivimos.
Nesta obra, o Frankenstein de
Mary Shelley chega a unha realidade na que o ilóxico reina; na que o normal é
el. Logo de arrincar o corazón á rapaza á que amaba (pois aínda non sabía da
posibilidade do amor non correspondido), a Criatura comeza a reflexionar sobre
o que acaba de facer; e é durante este melancólico paseo de cavilacións no que
o noso Frankenstein se decata de que el non é o monstro destas historias: os
monstros son os que o crearon a el, os que se cren máis ca el. Os seres
humanos.
A muller que desexaría que a matasen
(pois considérao o mellor exemplo de amor); a vella que nin dá nin deixa dar; o
egoísta que daría todo o que ten polo sombreiro dun “jodido intelectualillo”; a
enloitada polo pai encerrado no centro de maiores; o home que lle regala un
casco de motorista á muller para que sobreviva ás súas arroutadas de bébedo… En
fin, criaturas. Criaturas coas que compartimos a nosa vida.
Composta por 16 actos, os axeitados
exemplos propostos por Roberto Vidal Bolaño permítennos observar o nivel de
loucura e incongruencia que rexe as nosas vidas e as dos que nos rodean. Os
aparentemente simples personaxes das dezaseis historias que conforman esta obra
(a dona do velo, o borracho, o suicida do quinto piso…), apoiados no estilo
sinxelo e a linguaxe coloquial que Vidal Bolaño lles atribúe, permiten que o
lector se decate do que o autor quere transmitir realmente.
Está claro que
Roberto Vidal Bolaño é un dos autores galegos máis comprometidos co moi
necesario cambio que a nosa sociedade necesita; as súas obras son auténticas
mostras dos erros que cometemos día tras día. E Criaturas non se queda
detrás, e se non me cren, compróbeno.
Alba Núñez
Aldudo
2º Bacharelato A
No hay comentarios:
Publicar un comentario