A fada das lapas ...É un relato de amores sobrenaturais e de amores humanos, de amores entre homes e mulleres e de amores materno-paterno-filiaiais; é tamén un libro de vontades, de desexos, de audacias, de fortalezas, de valentías e de ousadías. O autor, Manuel Janeiro definiu o amor “coma un lume que nos consume e arrebata, que poucas veces podemolo controlar, que condiciona as nosas vidas, enchéndoas de forza e de enerxía, e que efectivamente se continúa e nos continúa na descendencia, marabillosa consecuencia do encontro das criaturas (aínda que ás veces produza profundos sufrimentos)”.Entre a traxedia e o mito, esta nova achega de Manuel Janeiro é un deses libros difíciles de deixar, unha vez iniciada a súa lectura.Trátase dun libro no que, cunha prosa transparente e chea de humanidade, Janeiro reflexiona sobre o drama que implica toda perda dos fillos. O volume, publicado por Galaxia, está ilustrado pola pintora coruñesa Zita Delaco
Para ler un anaco aqui
Para ler un anaco aqui
Así fala Marta Dacosta desta novela de Janeiro no seu blog
Este conto é unha alegoría da incomunicación que conduce á traxedia, o heroe non morre, mais queda destruído para sempre e só entón, comprende a importancia da entrega e a comprensión.Desde o meu punto de vista, un dos momentos máis fermosos é a xestación do neno e o seu nacemento.Na fada das lapas, como en todo conto marabillosos hai un agresor e unha vítima, mais neste relato esas funcións non as desenvolve sempre a mesma personaxe, porque, como na complexa realidade, os nosos actos poden ser egoístas e estar cheos de amor, e unha veces producimos o maior dano do que somos capaces a quen máis amamos, para logo entregar a nosa vida por ese mesmo ser.Algo así sucede neste relato fantástico que é un transposición dunha convivencia difícil, dese lugar desolado en que o centro do amor é ignorado, mentres todos cren loitar por el. Unha nai e un pai enfrontados, que loitan até o final polo fillo nacido do seu amor.
Este conto é unha alegoría da incomunicación que conduce á traxedia, o heroe non morre, mais queda destruído para sempre e só entón, comprende a importancia da entrega e a comprensión.Desde o meu punto de vista, un dos momentos máis fermosos é a xestación do neno e o seu nacemento.Na fada das lapas, como en todo conto marabillosos hai un agresor e unha vítima, mais neste relato esas funcións non as desenvolve sempre a mesma personaxe, porque, como na complexa realidade, os nosos actos poden ser egoístas e estar cheos de amor, e unha veces producimos o maior dano do que somos capaces a quen máis amamos, para logo entregar a nosa vida por ese mesmo ser.Algo así sucede neste relato fantástico que é un transposición dunha convivencia difícil, dese lugar desolado en que o centro do amor é ignorado, mentres todos cren loitar por el. Unha nai e un pai enfrontados, que loitan até o final polo fillo nacido do seu amor.
No hay comentarios:
Publicar un comentario