BORJA HERMOSO (ENVIADO ESPECIAL) - Cannes - 18/05/2009
Unha película de talla colosal (dúas horas e 20 minutos), orzamento colosal (50 millóns de euros) e de expectativas colosais.
Alejandro Amenábar (Santiago de Chile, 1972), alguén coas ideas tan claras e os pés tan na terra que adoita acabar levando a bo porto e ao grande os proxectos que se propón, díxose un día que quería facer unha película sobre o mar. Acabou facendo Mar adentro. Outro día, tombado de noite na cuberta dun barco, pensou que desexaba facer cine sobre as estrelas. O resultado é Ágora, recibida con grandes aplausos polo público e a prensa destacada en Cannes.
Pero como era de imaxinar, a historia de Hypatia de Alejandría, filósofa e científica do século IV logo de Xesucristo, cuxa obsesión polo movemento dos planetas e o seu escaso apego ás relixións fíxolle acabar mutilada e descortizada a mans dos gardiáns do templo (aínda que Amenábar cámbiao por unha piadosa lapidación post mórtem)... non se quedou nunha película sobre as estrelas. E é que tras explorar as simas do crime na contorna das snuff movies, os destrozos psíquicos dunha desfiguración, o terror nunha mansión inglesa e a eutanasia como modo de respecto supremo á vida e á morte, o seu cámara convértese agora no dedo que apunta contra a intolerancia en xeral e a relixiosa en particular.
"É unha película contra os fundamentalismos, porque aínda que a cousa mellorou un pouco, o mundo segue cheo deles... É unha película sobre o pasado, pero que ten moito que ver co presente, porque fala de ciclos; a humanidade cre que avanza, pero non vive máis que ciclos", explicaba onte Amenábar en Cannes achega desta historia de loitas relixiosas entre paganos e ateos, entre cristiáns e xudeus, e todo iso cunha decadente Roma como testemuña muda, e coa Biblioteca de Alejandría como escenario. A actriz británica Rachel Weisz foi aínda máis lonxe na cuestión da intolerancia -sobre todo contra a muller-: "En lugares como Afganistán e outros moitos de Oriente Medio, a muller segue sendo un cidadán de segunda; creemos que progresamos moito porque hai avances científicos e médicos, pero nada cambiou". Nese sentido, Alejandro Amenábar recoñece que Ágora é unha película "moi feminista".
A intención profunda que subxace baixo as imaxes de Ágora -moito máis alá da súa profunda complexidade técnica- estaba clara para Amenábar, ou se foi facendo clara a medida que rodaba: gritar un sonoro non contra a imposición da violencia como forma de razoamento. "É terriblemente inxusto que alguén non poida expoñer as súas razóns ante outro pacificamente, e que ese outro che diga “como non pensas igual que eu, pois che mato". E esboza unha defensa apaixonada da diferenza como motor da humanidade: "Eu non soportaría que todo o mundo pensase como eu, pareceríame algo terrible".
© EDICIONES EL PAÍS S.L
No hay comentarios:
Publicar un comentario