Blog da Biblioteca do IES de Curtis: Wole Soyinka

21/3/10

Wole Soyinka


Wole Soyinka, (Nigeria, 1935), Premio Nobel de 1986 y el primer africano y hombre negro en ser reconocido con el galardón, es más célebre como autor teatral, sin embargo su producción poética es significativa. Abarca: Idanre and Other Poems (1967), Poems from Prison (1969), A Shuttle in the Crypt (1972), Poems of Black Africa (1975), Ogun Abibiman (1976), Mandela’s Earth and Other Poems (1988). Para él, el teatro es su medio expresivo por excelencia, pero hay ciertas experiencias cuyo impacto conducen a la poesía como un modo lógico de expresión. Por esto, su discurso poético no se separa totalmente del teatral. Sus imágenes se sustentan en la mitología yoruba y en la griega, pero no se limita a este aspecto. Intimismo, protesta, lenguaje directo no exento de lirismo, para conformar una obra que desde el poema relata una vida y, al mismo tiempo, se enlaza con lo arquetipal. La mitología ha sido no sólo territorio para la elaboración artística de Soyinka, sino también ha sido terreno de reflexión. La presencia de Ogun, dios u orisha de la guerra, en su obra posee un carácter trascendental por su fuerte simbolismo. Otros dos aspectos esenciales conformadores de su visión son la experiencia de la prisión (”Fragmentos/no podemos tener, demorarnos”) y la exigencia de la memoria (”Recuerda esto. Y recuerda España-Guernica/Recuerda los sueños que partirán agrios,… “).(Tomado de un ensayo de María Antonieta Flores)

.

.

1 comentario:

Curtisbiblio dijo...

O meu espectro levantouse de entre a choiva de chumbo,
E declarou ?son un civil? logrando tan só
Acrecentar o teu medo. Mais como habería
De levantarme eu, un ser desta terra, naquela hora
De morte impasible! entón pensei:
a túa batalla non é deste mundo.


Inmóbil permaneciches
Por ambas as eternidades, e eu aprendín, sen dúbida, a lección
Nas túas prácticas de combate sigiloso.
Non deixes que un indeciso neutral vaia na retagarda,
Pois tras de ti abrasarase a terra. O meu dilema civil,
Que aparece de novo atrincheirando a terra,
Baixo o ritual de chumbo dos teus máis ávidos amigos,
Abismouche aínda máis na confusión e cando Me prestaches a arma para protexerme e a
Morte me guiñó o ollo, a túa promesa
E todo ti esclarecéronse ante min.
No curso da miña vida


Espero atoparme algún día
De novo co teu espectro na trincheira,
Anunciando, son un soldado. Entón non haberá titubeo
E habereiche de disparar certeiro e xusto
Coa carne e o pan e a vasixa de viño.
Un acio de peitos en cada brazo e aquela Solitaria
pregunta, sabes amigo, mesmo agora,
O por que de todo isto?

Neste blog utilizamos as imaxes con fins educativos. Se algunha delas estivese suxeita a dereitos de autor, pregamos vos poñades en contacto connosco para retirala de inmediato.



Deseño logo: shouvas