Outras obras de Ruibal. Delimvois.

Delimvois é unha fábula que nos fala da fuxida de tres personaxes Francisco, António e Maria, seres libres que escapan dun mundo estéril no que a imaxinación está prohibida, na procura dun mundo novo. Delimvois é un nome simbólico que representa a muralla científica que protexe e rodea unha cidade de Estado Único, un mundo tan ingrato coma o peor dos pesadelos de Orwell ou Huxley. O nome procede dun texto de Jacobo Paz baseado en ¿Nós?, de Yevgueni Zamiatin. Está concebido como un lugar fronteirizo no que o poder exérceo un Comité mudo e omnímodo co que non é posible a comunicación directa.

No mundo de Delimvois, razón e fe conflúen e dan lugar a unha nova idolatría. Un mundo onde a igualdade confúndese coa unanimidade. Un lugar no que os habitantes teñen a obriga de profesar unha fe cega no seu modelo de sociedade.

A idea que preside este mundo é que O Estado Único é creador dun mundo perfecto e imperecedoiro, inamovible.

A xente ten unha existencia virtual para o Comité ,son experimentos, ratas de laboratorio.

Nese mundo perfecto, as persoas vense sometidas a un proceso de anulación que ben poderiamos chamar “kippelización”

(kippel son os obxectos inútiles, as cartas de propaganda, as caixas de mixtos logo de gastarse o derradeiro envoltorio dun chicle o xornal do día anterior. Cando no hai xente, o kippel reprodúcese

¿sueñan los androides con ovejas eléctricas? – Philip K. Dick)

Gran parte da acción de Delimvois transcorre no interior dunha furna de metacrilato que ocupa o centro do escenario. Concibida como unha especie de rateira, trátase dun laboratorio no que están pechados os dous homes protagonistas que forman parte do experimento dunha muller científica.Un destes homes era xordo e o outro, cego. Agora, pechados nunha gaiola de metacrilato, ambos recuperaron os sentidos, mais seguen sen ter memoria. A científica trata de que o Subministrador Único de Coñecemento déalle unha nova forma ao pensamento daqueles dous aos que se pretende salvar da infelicidade. Delimvois é, en realidade, o territorio onde estas fórmulas de reeducación se levan a cabo co fin de evitar que os inadaptados queden fóra das murallas da cidade, da polis: o lugar onde se produce a integración dos diferentes.

No espacio escénico, a obra, prescinde do patio de butacas, de xeito que o público ocupa as cadeiras e tarimas situadas no mesmo escenario. Desde esta estrutura que forma un cadrado arredor do espazo onde se desenvolve a acción, os espectadores asisten ao espectáculo desde unha perspectiva á que non están afeitos, cunha proximidade máxima respecto aos intérpretes e á acción escénica . O espectador -integrado no mesmo escenario que os tres personaxes da obra- vai vivindo o pesadelo de calquera habitante de Estado Único:

A “ fábula” explora os límites mentais, os marcos ideolóxicos, as fronteiras das palabras e do  pensamento nas que dous homes coa memoria apagada e os sentidos recuperados e unha eminente muller  descobren os sentidos e con eles a identidade e o pracer.

Ruibal volve presentarnos temas e personaxes espello que conducen a trama polo místico/sensorial,  polo político/ individual.

Espléndida achega de Requeixo http://xerais.blogaliza.org/2010/02/04/%C2%ABdelimvois%C2%BB-critica-de-armando-requeixo/