O único que queda é o amor... É a idea a transmitir e coa que eu quedo
tras a lectura da trama de historias que Fernández Paz crea para demostrarlle a
calquera que o lea o poder dese sentimento, o amor, unicamente coñecido por
aqueles cuxas historias amorosas non remataron tan ben como algún día se
esperou que o fixesen. O autor consegue o seu obxectivo poñendo en boca de
narradores un tanto peculiares, inda que sempre moi humanos e vivos, como
descubrirás durante a lectura, historias fermosísimas desenvolvidas en
localizacións xeográficas e espazos invadidos de elementos característicos da
nosa cultura e perfectamente recoñecibles por calquera, ademais de apreciados
especialmente polo noso pobo.
Destaca a técnica narrativa da intertextualidade pola súa forte
presenza. Maniféstase de diferentes maneiras, como por exemplo, realizando
paralelismos entre protagonistas doutras novelas e incluso contos cos
personaxes dos relatos, introducindo fragmentos doutras obras -en especial
poéticas-, tomando ideas das publicacións doutros autores da nosa literatura e tamén da maneira máis habitual,
mencionando títulos, unha gran cantidade deles, o que lle engade, segundo a
miña opinión, riqueza á creación. Ademais, consegue que o lector se interese
polas referencias feitas polo autor, un gran logro acadado de maneira moi
intelixente, grazas a un dos múltiples xogos que invitan a descubrir páxinas
descoñecidas e marabillosas.
O autor fala de formas de vida e promove a necesidade de ter ganas para vivila, de ter soños e non
permitir que ninguén os pise, emprender iniciativas, sacrificarse polos nosos
obxectivos, ter esperanza e ilusión, así como desexo de acadar éxitos.
Incentiva a gozar da vida sobre a cal algún día xa non teremos opción de
aproveitar ou deixar pasar sen máis, porque xa non nos pertencerá. É un libro
que nos fai reflexionar sobre a nosa persoa, xa que é moito o que aínda
ignoramos sobre nós mesmos e sobre os nosos sentimentos. E tocando todos estes
aspectos, resulta case imposible que o lector non se sinta identificado en máis
dunha ocasión durante a viaxe pola memoria e a imaxinación que nos invita a
facer o mestre Fernández Paz. A min mesma me sucedeu, e cando me decatei de como imos pasar por este mundo
sen deixar rastro despois de levar unhas vidas estúpidas,
comprendín con rabia que na vida o único que queda é o amor.
Alicia
Seoane Freire 2º BACH A
No hay comentarios:
Publicar un comentario