A segunda obra do escritor islandés Arnaldur Indridason, publicada en España por RBA Libros, Serie Negra, gañadora do Premio Golden Dagger en 2005.
Durante unha festa infantil, un estudante de mediciña descobre en mans dunha nena un anaco de costela humana que o irmán maior da pequena atopara nun burato escavado no solar dun edificio en construción no Barrio do Milenio, un deses barrios novos que, como consecuencia do crecemento urbanístico que experimentou a cidade, han ir xurdindo ao redor de Reikiavik. O óso forma parte dun esqueleto que segundo os expertos podía levar enterrado desde finais da II Guerra Mundial, uns 70 anos antes, cando, na ladeira do outeiro de Grafarholt, os únicos edificios existentes eran os barracóns do campamento que durante a guerra ocuparon primeiro os ingleses e máis tarde os norteamericanos -onde agora hai un campo de golf-, e as vellas residencias de veraneo dos habitantes da cidade, nunha das cales, a medio construír, viviron por un tempo o asasino de almas, a muller sen nome e o seu tres fillos, illados para que ninguén puidese ouvir os berros dela pedindo auxilio cando el arremetía violentamente na súa contra.
Aínda que o prioritario sexa recuperar os ósos para descubrir a quen pertencen e a causa da morte, para o inspector Erlendur Sveinsson, amante dos libros lidos en soidade sobre persoas desaparecidas en Islandia, divorciado dunha muller que lle odia e pai dun fillo que lle ignora e dunha filla drogadicta e embarazada que lle incordia para comprender por que lles abandonou cando eran nenos, non hai présa por desenterrar uns ósos que levan tanto tempo ocultos, de maneira que escolle un método lento pero sistemático: a arqueoloxía. E mentres os arqueólogos van escavando, extraendo capa a capa a terra que os cobre, os ósos van deixando aflorar segredos que levan escondidos tanto tempo como eles mesmos; segredos que se revolven nas súas respectivas tumbas, atormentan aos seus gardiáns e vólvense tan persistentes como os groselleros que alguén plantou hábilmente ao sur da casa e xunto aos que, testemuñas xa mudas, adoitaban ver a unha estraña muller de verde.
1 comentario:
Historiador e xornalista, o autor aproxímanos a unha realidade física e temporal de Islandia cun relato de feitos cotiáns contados de maneira impactante, alternando a actualidade cun momento histórico concreto do que inclúe múltiples referencias (a chegada do cometa Halley en 1910, os nenos do gasómetro, a ocupación británica e norteamericana na II Guerra Mundial para evitar a invasión alemá da illa?) e que encadrada nun espazo identificable, a cidade de Reikiavik, cuxos planos se introducen como un personaxe máis nas primeiras páxinas da novela para que, nun desexo de implicar ao lector, este vaia identificando os lugares dos que se fala e a súa localización, como nunha viaxe ao lugar dos feitos.
Indridason é capaz de enlazar o presente e o pasado, que se suceden no relato sen solución de continuidade, dotando á narración dun ritmo cambiante, máis acelerado cando se trata do momento actual, moito máis lento cando relata os feitos do pasado. O tempo parece deterse como incidindo nos silencios do calado dramatismo que nos describe, deixando á vista de todos unha descarnada historia de malos tratos e o sentimento de culpa dun policía solitario, que non pode superar os traumas do pasado nin corrixir os erros do presente.
Este escritor islandés ten a habilidade de contar historias que enganchan desde o primeiro momento, de escribir sobre temas sociais que nos parecen actuais, pero que son tan antigos como a vida mesma: violencia doméstica, secuelas que duran para sempre; fillos que reproducen o rol dos seus pais, fillas que fan o propio co das súas nais; familias rotas polo medo e o sufrimento fronte a familias para as que a honra e a honra están por encima dos sentimentos; mozas embarazadas que rompen o seu compromiso e desaparecen sen deixar rastro, esnaquizando a vida de quen as amaron; fillos drogadictos que buscan a axuda de pais carcomidos pola culpa; pantasmas que volven collernos da man cando criamos habelos perdido na xistra
Publicar un comentario