Blog da Biblioteca do IES de Curtis: 1/7/09 - 1/8/09

30/7/09

Tanta hostia y tanto colorín

Estrellas y tachuelas

Las estrellas refulgen en el cielo
como tachuelas
en la chupa de un heavy,
pero a mí ahora mismo no me dicen nada,
me dice más el silencio
de estas calles espejeantes
por el primer chaparrón otoñal.
Las farolas se miran en los charcos
y más de una ventana encendida también.
Es probable
que detrás de alguna de ellas
se esté desnudando
poco a poco una mujer,
mientras observa no sin curiosidad
a ese hombre cabizbajo que atraviesa la calle
como con pinta de no saber a dónde ir.
Hasta es posible que desee que esté allí.
Todo esto son sólo especulaciones
sin ninguna base real, lo sé,
pero me sirven
-de hecho me ha servido ya-
para llegar acompañado hasta el portal.

29/7/09

Libros para o verán


Quen son de verdade Dedo Polvoriento, Capricornio ou Lengua de Brujo ? Saberao Meggie polas respostas que atope nun vello pobo das montañas de Liguria... e tamén nun libro. Cando Mo, o pai de Meggie, saúda a un estraño visitante que aparece na súa casa, a nena sente que daquela persoa emana un perigo, quizá unha gran ameaza contra o seu pai... e entón foxen ao sur, á casa de tía Elinor, propietaria dunha das máis fascinantes bibliotecas que un poida imaxinar. Meggie descubrirá que os forasteros que misteriosamente aparecen e desaparecen, como aquel visitante nocturno, chaman ao seu pai Lengua de Brujo, xa que ten o don de dar vida aos personaxes dos libros cando le en voz alta.
A autora é Cornelia Funke , a novela está emparentada con A Historia Interminábel de Michael Ende e con O País dos Risos de Jonathan Carroll, é unha homenaxe á literatura, á fantasía, unha novela dentro doutra novela.Quizais a trama é inxenua, sinxela, previsible ,ás veces repetitiva.
O libro comeza cada capítulo con citas de obras clásicas infantís e xuvenís, que sempre están relacionadas co que sucede.

28/7/09

AS LINGUAS SUMAN Preme

Praia do Orzán

AZUL

Azul. Palabras. Auga. Mar. Azul. Mesta. Bruma. Azul. Palabras. Escachan. Soben. Baixan. Ceo. Aberto. Azul. Non entendo. Auga quente. Escachan. Escachan. Escacho.

Pirata; Reimóndez. María,

27/7/09

Ojos esculpiendo piedra

http://www.publico.es/espana/241027/mujeres/rurales/siguen/derechos

http://www.elconfidencial.com/cache/2009/07/26/sociedad_7_entrega_zaragoza_asesino_apunalada_vallecas_madrid.html

Ojos esculpiendo piedra
mujer mirando de repiedra

h a c i e n d o c o s a s q u e n o se notan ...
¡ p a l a - p a l a b r a - p a t a s d e c a b r ó n !

¿dónde las musas de pico y pala?¿dónde las musas asesinadas?
¿dónde sus cuerpos largos y sus huesos rotos?
¿dónde sus venas y su tibio plasma?
¿dónde sus nuevas yerbas y sus nuevos lodos?
¿dónde sus R.I.P. envueltos para regalo?
mujer inmóvil
quieta
muy quieta

quieta de día
quieta de noche
r e q u i e t a
mujer urbana selvática
si-lá-bi-ca
musa muerta
ahora más quieta
que la mujer más muerta
musa fronteriza
oceánica
trasatlántica
u b i c u a
del más allá
del más acá
anónima
callada
silenciada
mujer asesinada eterna reina mineral
prematuro diamante
adorable mujer
requiéscat in pacem


http://blogs.periodistadigital.com/tizas.php/2009/07/26/corea-norte-kim-pyonyang-ejecucion-8989

26/7/09

No blog de Quique Roxios


En Boal falamos chino


Na gasolineira de Boal un día cualquera, núa hora cualquera sempre repítese úa mesma situación. Un homa ou úa muller aparcan el sou coche e piden que el depósito sea enchido de gasoil ou gasolina:


-Énchocho
-Énchemo
-Enchíchemo?
-Xa cho enchín

http://quiqueroxios.spaces.live.com/blog/cns!B8E37B01D2FC6FEE!1177.entry

25/7/09

Día de Galicia

Nada hai no mundo máis novo, máis recente, máis moderno ca unha lingua viva, vivida, falada. E nada hai no mundo máis antigo, máis decadente, máis morto e podre que o sentimento de desprezo pola diferenza. Cada lingua do mundo é unha flor que naceu para facer máis grande e máis largo o universo. Para enchelo co arrecendo das súas palabras únicas, porque só con elas cadaquén expresa os sentimentos que acubilla a súa alma. Por iso cada lingua é a medida do mundo enteiro, porque con ela vaise a todas partes e en todas partes é útil a bagaxe de sentimentos que transporta no corazón de cada falante. Non cortar esa flor significa permitir que o mundo se pareza a un xardín. Arrincala é axudar a medrar o deserto.

Todos os falantes conscientes somos aprendices. Con máis ou menos recursos, todos loitamos por nomear o mundo procurando limpar o noso galego de tantas formas foráneas, por devolvermos as vellas palabras esquecidas, por mantermos as construcións antigas que xa din só os avós, por recuperarmos os nosos apelidos, os nomes dos nosos lugares, por ensancharmos o campo de usos do galego falándoo e escribíndoo para actividades prestixiosas, para a investigación, a tecnoloxía e o lecer, coa mesma naturalidade con que o coñecemos para as actividades domésticas ou para os labores agrarios.

Manifesto da Asociación de Escritores en Lingua Galega

Hoxe é o Día de Galiza, e así comenza.

Miñas donas e meus señores:SI NO ABRANTE d-este día poidéramos voar sobor da nosa terra e percorrela en todas direicións, asistiríamos á maravilla d-unha mañán única. Dende as planuras de Lugo, inzadas de bidueiros, té as rías de Pontevedra, oureladas de piñeraes; dende as serras nutricias do Miño o a gorxa montañosa do Sil, até a ponte de Ourense, onde se peitean as augas d-entrambos ríos; ou dende os cabos da costa brava da Cruña, onde o mar tece encaixes de Camariñas, até o curuto do monte de Santa Tegra, que vence coa súa sombra os montes de Portugal, por todas partes xurde unha alborada de groria. O día de festa comenza en Sant-Iago. A torre do reló tanxe o seu grave sino de bronce para anunciar un novo día, e de seguida comeza unha muiñeira de campás, repinicada nas torres do Obradoiro, que se comunica a todol-os campanarios da cibdade. Pero hoxe as campás de Compostela anuncian algo máis que unha festa litúrxica no interior da Catedral, con dinidades mitradas e ornamentos maravillosos, de brocados e ouros, con chirimías e botafumeiro, capaz de dar envexa á mesma Basílica de Roma. Hoxe as campás de Compostela anuncian unha festa étnica, filla, tal vez, d-un culto panteista, anterior ao cristianismo, que ten por altar a terra nai, alzada simbólicamente no Pico Sagro; por cobertura o fanal inmenso do universo; e por lámpara votiva, o sol ardente de xullo, o sol que madura o pan e o viño eucarísticos. Por eso a muiñeira de campás, iniciada en Compostela, vai rolando por toda Galiza, de val en val e de coto en coto, dende os campanarios pimpantes da veiramar até as homildes espadañas da montaña. E o badaleo rítmico das campás -de todal-as campás de Galiza en leda algarabía- semella o troupeleo dos cabalos astrales, que veñen pol-a vouta celeste, turrando co carro de Apolo, que trai luz e calor ao mundo en sombras. Hoxe é o Día de Galiza, e así comenza.

24/7/09

ANO DO LIBRO E DA LECTURA DE GALICIA 2010

O Consello da Xunta aprobou onte a declaración do 2010 como 'Ano do Libro e da Lectura de Galicia' co obxectivo de integrar as medidas de promoción do libro e fomento da lectura dentro do próximo Ano Xacobeo. As institucións públicas galegas, os centros de ensino, as bibliotecas, as asociacións e federacións culturais dependentes da Xunta de Galicia dedicarán unha parte da súa actividade a pór de relevo esta manifestación contribuíndo ao recoñecemento do libro como instrumento para a promoción e a divulgación da cultura e da lingua galegas.

22/7/09

TALENTO, NICOLETTA CECCOLI. Preme

Xogo e placer para un lector cómplice e esixente



Los demonios del lugar é un conxunto de relatos sobre situacións extremas, inquietantes ou pavorosas, unha reflexión sobre o mal. Son 49 relatos moi breves -entre unha e tres páxinas a maioría, a cohesión temática entre eles é seu argumento fantástico.

Nos relatos atopamos as resonancias de Poe, Kafka, Borges, Cortázar..., atopamos o horror psicolóxico, o oriental, o macabro, o metafísico, o erótico, o sobrenatural,o cósmico, o infantil, o bélico, o onírico, o humorístico, etc.

Con unha prosa densa, poética e plástica , unha escritura espléndida, plagada de imaxes de atinado impacto visual, adxetivacions que se suceden nunha cadea con disposición milimétrica na que pouco ou nada sobra.A utilización do adjetivo exacto acompaña o emprego do sustantivo preciso, da frase sinuosa, fermpsa, curta e contundente.

Ángel Olgoso é un creador de climas, e á vez ,un buscador do tesouro precioso das palabras, un constructor da linguaxe.

MUJERES DESNUDAS BAJO IMPERMEABLES MOJADOS



Por primera vez Irina no acudió a nuestra cita de los miércoles en la habitación treinta y cinco del hotel Basilea.
Inexplicablemente, no me avisó ni respondió luego a mis llamadas. No acertaba a comprender por qué ella —siempre tan puntual, tan cuidadosa, casi protocolaria—había escamoteado ese encuentro. Durante días me
detuve a considerar la posibilidad de una enfermedad, de un accidente, de una trampa, de una absurda venganza a la que no hallaba sentido, tal vez significaba un preámbulo de renuncia y separación. Este hecho imprevisible, doloroso, me angustió hasta el punto de sentirme vacío, expulsado de mi propia vida —la genuina, la que se fraguaba con ladulzura de lo ilícito, con el palpitante ritual de nuestras infidelidades— y arrojado de nuevo al insidioso adocenamientode mi vida cotidiana. Creía inarrebatables nuestra absoluta intimidad, nuestro lenguaje confi dencial espolvoreando los oídos, el corazón, los teléfonos, los muebles, las esquinas, nuestro deseo itinerante que se saciaba etapa a etapa desde hacía meses, nuestra ternura y gestos aprendidos que sabíamos hijos del puro instinto y la vorágine, nuestros cuatro días al mes de lluvia tibia, de sacudidasde placer desbordante. Recé a dioses estrambóticos paraque la devolvieran a mi lado. Sentía una furiosa nostalgia de su limpia melena color terracota, de sus labios un pocobelfos pero jugosos, de las grandes ciruelas escarchadas de sus pezones, de su andar pausado, de la elegancia de sus gestos amalgamada con la de su ropa.

21/7/09

Cristina Pieri Rossi


Cansada de mujeres
de historias terribles que ellas me contaban,
cansada de la piel,
de sus estremecimientos y solicitudes,
como una ermitaña
me refugié en las palabras

20/7/09

LIBROS PARA O VERÁN

Frank McCourt,o autor, morreu esta semana, en Nova York aos 78 anos.era profesor de lingua e literatura , saltou á fama con Las cenizas de Ángela (1996), o seu primeiro libro, no que narra as súas memorias sobre a pobreza na que viviu en Estados Unidos e Irlanda durante a súa nenez. Con esta novela gañou o premio Pulitzer á mellor biografía, recibiu tamén o premio da Crítica e o Libro do Ano en Estados Unidos.
Ao xubilarse, McCourt lanzouse a escrita xunto co seu irmán Malachy , da colaboración xurdiu Un par de sinvergüenzas 1984, Los irlandeses, y como llegaron a ser como son .
McCourt dota de verosimilitude a novela co uso da primeira persoa (o protagonista é o narrador da vida diaria da súa familia na Nova York dos anos trinta)integrando ao lector-"oínte" na historia.
A crudeza irónica con que se narran os feitos engancha desde as primeiras liñas.
Un aspecto interesante na novela é o tratamento que o autor fai da Igrexa. Amósanos un mundo dominado pola represión relixiosa ,unha Igrexa abominable que non predica co exemplo. MacCourt enfronta ao inocente protagonista cunha igrexa lonxana, dogmática, e corrupta, só ao final a imaxe de San Francisco de Asis se libra un pouco desa visión.Esta é unha historia drámatica pero de superación, con un chisco de humor, con denuncia social e con moitas doses de esperanza.
Las cenizas de Ánxela se adaptou ao cine, nunha película dirixida por Alan Parker e que protagonizaron Emily Watson e Robert Carlyle.
Ademáis de esta novela o finado McCourt publicou en 1999 Lo es, a segunda parte das súas memorias, que arrinca co seu regreso a Nova York, aos 19 anos, novela á que seguiu EL profesor, en 2005, e dous anos despois "Ángela y El Niño Jesús", un relato navideño para nenos.
O escritor vivía coa súa esposa Ellen, con quen casou en segundas nupcias, e tiña unha filla, Maggie, e tres netos.

19/7/09

SEMANA BRANCA



Se eu fose autor escribiría unha peza en dous lances. A obriña duraría dez minutos nada máis.
LANCE PRIMEIRO

Érguese o pano e aparece unha corte aldeán. Enriba do estrume hai unha vaca morta. Ó redor da vaca hai unha vella velliña, unha muller avellentada, unha moza garrida, dúas rapaciñas bonitas, un vello petrucio e tres nenos loiros. Todos choran a fío i enxoitan os ollos coas mans. Todos fan o pranto e din cousas tristes que fan rir, ditos paifocos de xentes labregas, angurentas e cobizosas, que pensan que a morte dunha vaca é unha gran desgracia. 0 pranto debe ter unha gracia choqueira, para que estoupen da risa os de “patio de butacas”.
E cando se fartan de ri-los señoritos, baixará o pano.

http://www.kaosenlared.net/noticia/todas-todos-vos-loita-do-sector-leiteiro-segue-adiante
http://www.kaosenlared.net/noticia/sindicato-labrego-galego-denuncia-extorsom-das-grandes-superficies-da-

http://www.kaosenlared.net/noticia/labregos-labregas-retenhem-um-camiom-recolha-leite-na-marinha

SEMANA BRANCA











LANCE SEGUNDO

Érguese o pano e aparece un estrado elegante, adobiado con moito señorío. Enriba dunha mesa de pés ferrados de bronce, hai unha bandexa de prata, enriba da bandexa hai unha almofada de damasco, enriba da almofada hai unha cadeliña morta. A cadela morta semellará unha folerpa de neve. Ó seu redor chora unha fidalgona e dúas fidalguiñas novas. Todas elas fan 0 pranto i enxoitan as bágoas con paniños de encaixe. Todas van dicindo, unha a unha, gas mesmas parvadas que dixeron os labregos diante da vaca morta, ditos tristes que fan rir, porque a morte dunha cadela non é Para tanto.
E cando a xente do galiñeiro se farte de rir a cachón, baixará o pano moi amodiño.

18/7/09

POLAFÍA


-Boas tardes, Maruxiña,
vouche decir unha cousa,
se ti me queres a minhe,
eu non me caso con outra
.
-Eu te quero, ben o sabes,
non precisas preguntar;
hai un ano que che dixen
que me quería casar.
-Tomaralo de risa,
pero díghocho de veras,
que ando buscando muller
e non topo quen me queira.
-Pois se ningunha te quere,
será porque tu eres malo,
ou porque che teñen medo
que non cumplas co traballo.
-Eu por malo non me teño,
e menos por folghazán,
solamente que as rapazas
dinme que son un larchán.
-Se cho dicen non se engañan
porque tu eres un capullas,
andas xogando con todas
e non cumples con ningunha
.
-Non te fíes, Maruxiña,
que eu pra ti hei ser formal,
dáme un bico, Maruxiña,
non me faghas rabear.
-Se ques que che dea o bico,
lévame xunto o altar,
que despois de casadiños
bicos non che han de faltar.
-Por un bico que che pido,
xa te pos tan enfadada,
que farás se che pedira
o que tes baixo da saia.
mentras estea solteira,
que nin ti nin un lambón,
ma ver a chocolateira.

Ensaio para o verán





«“A Chloe le gustaba Olivia.” No os sobresaltéis. No os ruboricéis. Admitamos en la intimidad de nuestra propia sociedad que estas cosas ocurren a veces. A veces a las mujeres les gustan las mujeres. “A Chloe le gustaba Olivia”, leí. Y entonces me di cuenta de qué inmenso cambio representaba aquello. Era quizá la primera vez que en un libro a Chloe le gustaba Olivia.» Virginia Woolf, Un cuarto propio .Qué gran revelación cuando la página de un libro se pule como el cristal y se convierte en espejo. Cuando en cada párrafo, en cada palabra que otra ha escrito, podemos reconocer nuestros ojos, nuestras manos, nuestro sexo.
La autora , María Castrejon, escribe este libro con la esperanza de que se convierta en un catálogo de espejos, para que seamos capaces de buscarnos a nosotras mismas como otras hicieron desde el principio de la literatura. Todas tenemos derecho a encontrarnos, o por lo menos a buscarnos, y a construirnos poco a poco como individuos únicos e irrepetibles, huyendo de clichés impuestos y herméticos.A lo largo de esta obra conoceremos el rumbo que van tomando las mujeres en general, y las lesbianas en particular, durante el siglo XX en nuestro país. La literatura habla de la vida, de lo que es o de lo que queremos que sea. Los libros son un retrato y un oráculo.En esta obra se repasan todas las novelas y cuentos en los que podemos encontrar una imagen nueva, desde comienzos del siglo pasado hasta hoy mismo. La autora intenta llegar a las lectoras mediante la voz de otras que hablaron antes que ella, convirtiéndose, por lo tanto, en un mero hilo conductor entre cada historia y cada lectora potencial. Es un libro sencillo y directo.Todo ser humano necesita un reflejo, igual que una sombra, para comprobar que está vivo. Sumerjámonos en nuestra literatura para que después, una vez que salgamos de ella, seamos capaces de clarificar la imagen que dejemos impresa en el agua.

17/7/09

XIII Salón do Comic de Cangas

O Salón do Cómic de Cangas celebrarase dende o vindeiro luns ata o día 26. Haberá exposicións, proxeccións de películas , talleres, charlas exposicións de orixinais,os cómics presentados ao certamen fallado esta semana e de debuxos doados por debuxantes que asistiron a anteriores edicións. Estará un ano máis o arxentino Horacio Altuna, padriño do salón, e o catalán Manel Fontdevila, autor do cartel que anuncia esta edición do salón.
Os catro invitados deste ano son Diego Olmos, barcelonés introducido no mercado americano, onde debuxa personaxes como Batman, Catwoman ou Supernatural; o lugués Alberto Guitián, ,Montse Martín y Gabor
Podedes ver o programa aquí.

16/7/09

Libros para o verán




La importancia de las cosas no es una obra maestra ,el estilo de Marta Rivera es sencillo pero atrapa con facilidad a los lectores La importancia de las cosas es novela para pasar un buen rato
El protagonista es un profesor universitario, Mario Menkell, un hombre en principio gris y anodino que lleva una existencia solitaria y anclada en la rutina. Famoso por haber escrito una novela que la crítica encumbró de forma unánime, no se ha atrevido aún a enfrentarse al desafío de volver a escribir, y consume sus días dando clases de creación literaria en una prestigiosa universidad privada. Lleva años enamorado en secreto de una de sus colegas de profesión, pero está completamente convencido de que el suyo será por siempre un amor platónico, y parece hallarse conforme con ello. Su monótona existencia se ve sacudida de forma imprevista cuando el inquilino de un piso que tiene alquilado aparece ahorcado en el mismo. Este suceso, y el descubrimiento de que dicho personaje se dedicaba a coleccionar todo tipo de objetos extravagantes, van a desencadenar una serie de acontecimientos que acabarán con la tranquilidad en que antes vivía y lo lanzarán de lleno a una aventura en la que se mezclan los elementos típicos que dan solvencia a una novela: amor, intrigas , los secretos del pasado. El progresivo conocimiento de la vida de su misterioso inquilino, Fernando Montalvo, y los motivos que le llevaron al suicidio, cambiarán por completo la vida de Menkell y tendrán repercusiones en su futuro como autor literario.

15/7/09

As linguas suman



Hola pàtria eixos turon

si els seus homes buixarrons

Ja en tinc plens tots dos collons

vull marxar de Catalunya

Hola pàtria eixos turon

si els seus homes amb sarrons

Van cercant tots rovellons

vull marxa a Catalunya
Jo no tinc més pàtria que els meus peus

Ni més diners dels que tu em deus

No vull ser presoner dels teus carrers

I sols penso, sols penso en fugir

Roda el món

Torna al Born

Però, ves-te’n!

Eixos turons me pareixen dos malucs

i m’endinsen en la vall d’un pubis total
Jo no tinc més pàtria que els meus peus

Ni més diners dels que tu em deus

No vull ser presoner dels teus carrers

I sols penso, sols penso en fugir

Roda el món

Torna al Born

Però, ves-te’n!

14/7/09

TRABALENGUAS



Sobre el triple trapecio de Trípoli trabajaban, trigonométricamente trastrocados, tres tristes triunviros trogloditas, tropezando atribulados contra trípodes, triclinios y otros trastos triturados por el tremendo tetrarca trapense.

Cuando cuentes cuentos cuenta cuántos cuentos cuentas,porque si no cuentas cuántos cuentos cuentas,nunca sabrás cuántos cuentos cuentas tú.

13/7/09

Talento, Nilo Merino Recalde. Preme

Conto híbrido de Estibaliz Espinosa



Neandertal que estás no fósil
Agora que estamos sos os dous.
Senta. Ponte cómodo. Queres tomar algo? Sírvete. Hai xeo na Antártida e auga no Sil. O whisky tardará uns miles de anos en se inventar.
Aquí deixamos que a froita apodreza. Fermente. É o noso xeito. Deixar facer. Non intervir.
Embriagamos con ela. Bebémola, quero dicir.
Sírvete ti mesmo. Que tal andas? Ben?
Aquí, lendo un pouco, non?
Ben. Ben. Iso está ben.
Xera ganancias ás fábricas de papel, aos oculistas. Xustifica a rede. É o noso pretexto para vivir. Oír e ser oídos. Escribir e ser lidos. E ler.
Se ti non estiveses lendo, para empezar eu non existiría. E iso é enormemente tiránico. Enormemente diabólico. Decatas? Nazo da túa necesidade de ler e morrerei cando te sacies. É algo que me pón un chisco nerviosa. Perdoa. É algo que me pón un chisco nerviosa.
Queres que che conte de min.
Con que propósito?
Ah, ben, paréceme ben. Queres que che conte de min para, nunha especie de bucle referencial, falar de ti. Explicar a túa presenza. Que é o que te engasta a este planeta que partillamos.
Se é que nos foi dado partillar algo.
Read the rest of this entry »

12/7/09

Libros para tardes de choiva


El libro de los sucesos” de Isaac Asimov.
Entre as moítisimas curiosidades que atopamos nel ,esta das polainas de punta longa, zapatos moi populares durante os séculos XIV e XV A súa lonxitude estaba estrictamente regulada: dous pés para os príncipes e nobres, un pé para a xente rica de menor grado, e só a metade dun pé para a xente común.
Eran un artigo de moda e moi incómodos: para rechear a longa punta tíñanse que envolver os dedos do pé con musgo seco e conta Isaac Asimov en O libro dos sucesos (cap.73, apartado 6) que na Batalla de Nicópolis (1396), os cruzados franceses víronse obrigados a cortar as puntas das súas poulaines co fin de poder fuxir dos soldados otománs.
Parece que tamen tiñaun un uso sexual, durante os xantares ,por baixo da mesa... A Igrexa viu nestes zapatos unha ameaza para a decencia os denominaba "as garras de Satanás " e, conseguiu que os gobernantes europeos decretaran a súa prohibición baixo multa.
Para ler máis aquí.

11/7/09

Firmaba Teresa de la † para embobamiento de los empecatados

Teresa Wilms Monttes una poeta chilena de principios del siglo XX, fue condenada por amar,por escribir... Julio Romero la había retratado, Alfonso XIII cortejado, Huidobro la ensalza en sus escritos,César González Ruano también evocó a la hermosa chilena en Mi medio siglo leemos: "Era bellísima y estrafalaria. Paseó por nuestra ciudad sus locuras, su capa inverosímil, la calavera de su primer amante y sus excentricidades de morfinómana".Condenada a vivir en un convento por amar mucho. Rescatada de las cenizas por Vicente Huidobro. Vagabunda del mundo, donde fue acogida con los brazos abiertos que su propia patria le cerró. Perra para algunos, santa para otros. Terminó su vida a los 28 años tras perder a sus hijas en manos de una sociedad cruel.
Juan Ramón Jiménez dejo escrito en (La corriente infinita, 1961). : "Tú das una cosa que no es la usual, pero que puede serlo desde que tú la tocas
Su biografía aquí

Diario de Teresa Wilms Montt


Madrid (enero 1920)
¡Me muero! Al decirlo no experimento emoción alguna, por el contrario, me inclino curiosamente a contemplar el hecho como si se tratase de un desconocido.
Si tuviera la capacidad de estudiar el fenómeno, podría asegurar que es mi conciencia la que ha desaparecido debilitando mis sensaciones corporales, hasta hacerme creer que el cuerpo sólo vive por recuerdo.
No hay médico en el mundo que diagnostique mi mal; histeria, dicen unos, otros hiperestesia. Palabras, palabras, ellas abundan en la ciencia.
Al escribir estas páginas una fuerza sobrenatural me ordena que imprima en ellas un nombre. ¡No, no lo diré, me da miedo!Cuando aparece este nombre en mi círculo nebuloso, se levantan mis manos con lentitud profética y fulguran bajo la noche con estremecimientos sagrados.¿Me muero estando ya muerta, o será mi vida muerte eterna...?

10/7/09

Viaxe imaxinaria pola Ría de Arosa




O barco é xeitoso e o día perfecto, soleado e despexado cunha lixeira brisa.
Avanzamos; bateas, gaviotas e cormorans. Uns optan por gozar do sol de proa, outros prefiren a sombra da popa . Auga, bateas e sol, moito sol, chegamos a A Rúa, outros barcos están fondeados alí. Aproveitamos para darnos o primeiro baño, o auga está fría,moi fría, friiiisima.Secámonos ao sol, dando un paseo pola illa. Cánsamos do paseo e a fame e a sede aparecen,hora das bebidas,os mexilons,os petiscos e a paella. Tralo café, navegamos cara a Sálvora, non Na noite estrelecida senon baixo un sol de xusticia. Salvora foi elevada por Cabanillas a lugar sagrado dos celtas nela localiza as fantasías de Merlín e os soños do rei Arturo. Sálvora ;pazo, praia pantalán e funcionaria do parque natural que nos explica as condicións da visita..Facemos o paseo que nos deixan ; ruínas da vella aldea, cabalos e fonte milagrosa, A illa de Sálvora é sen dúbida unha das máis peculiares do Parque dás Illas Atlánticas, cun pobo que permanece abandonado e unha antiga fábrica de salazón , convertida en Pazo de vacacións para uso do Marqués que durante tempo pasaba as súas horas de asueto e caza neste lugar paradisíaco. Enfilamos o regreso, chegamos a porto pasadas as oito coa sensación de que mereceu a pena a viaxe e que sería cousa de recuncar nun día non lavorable.

LIBROS ADITIVOS

Actualmente es la mejos definición para Millenium. la trilogía tiene el mérito de "engancharte" aunque pronto puedes descubrir que no estas ante el libro de tu vida. No es un libro imprescindible, pero pasarás un buen rato.
Se demoniza a Millenium por ser un Best Seller, pero no hay nada malo en que un libro se convierta en carne de masas, este hecho no le da ni le quita calidad a la obra.
La protagonista es Lisbeth Salander, hacker anoréxica, independiente, queer , una especie de Pipi Calzaslargas punk, una hacker de 25 años, dura y diminuta, erizada de piercings y cubierta de tatuajes, vengativa, violenta, justiciera, poseedora de una inteligencia prodigiosa pero al mismo tiempo aquejada del síndrome de Asperger esa ceguera emocional que terminan desarrollando quienes pasan demasiado tiempo ante el monitor de una computadora.
La novela tiene mensaje socialLarsson quería poner sobre la mesa temas como las redes de prostitución, la violencia de género y las agresiones sexuales a su manera.
Primer capítulo aquí

9/7/09

Dous de María Reimóndez para o verán


Pirata
Reimóndez define Pirata «como un libro de viaxes interiores», baixo a aparencia dunha novela de aventuras, ambientada no século XVIII e tecida sobre protagonistas reais, o que se propón aos lectores é unha novela de rebeldes, unha reflexión sobre a identidade .
As personaxes principais "son mulleres ocultadas, no século XVIII non era raro atopar mulleres no exército, en barcos...". Dúas das personaxes de Pirata, Mark Read e Anne Bonney, están baseados en persoas que existiron na realidade, cuxas peripecias están recollidas nun libro de 1724 co que María se atopou realizando unha traducción: A historia xeral dos roubos e asasinatos dos piratas máis infames.
Pirata
non é un libro para nenos.A autora estrutura súa novela en tres partes: "O azul do mar, o vermello do sangue, o negro das bandeiras piratas. Na primeira parte hai máis introspección, na segunda máis acción. O de aventuras é un xénero tipicamente masculino, entón hai un xogo cos libros de aventuras, pero para contar algo totalmente diferente.
No libro tamen atopamos crítica ao poder , travestismo, reflexión sobre os roles de xénero, unha analise de como a dicotomía social home-muller marca a identidade.

O club da Calceta

Si ainda non a leiches, agora é o momento.
Seis mulleres moi diferentes entre si asisten a clases de calceta, un lugar onde converxen as súas frustracións pero onde, ao mesmo tempo, toman conciencia da súa situación e da necesidade de superala. A través dun espazo tan tradicionalmente feminino como a calceta, María Reimóndez dá a voz a estas mulleres que, desde as súas diferenzas, conseguen atopar na unión a forza necesaria para sobreporse a un presente que as nega ou menospreza.
Unha lectura entretida , ás veces, ata hilarante. Inspiradas na figura liberadora da tía Davinia, Matilde, Anxos, Rebeca, Elvira, Luz e Fernanda fannos partícipes da súa historia desde un multiperspectivismo que desfai os fíos dunha sociedade machista.
Hai película para ver un avance preme aquí

8/7/09

Dolmen da Corveira


Para achegarme a il
Houben de atravesar
Dúas chousas

A herba estaba tan húmida
A terra tan lenturenta
Que me enchoupei a feito
Toda a roupa

Ecoaban os chíos contra todo
O ceo aquí e aló
Como se fora il mesmo
Unha laverca multiplicada
En diferentes sons

Dentro da media lúa
Onde antano medraban os ósos
Cara á seguinte vida
Achou abeiro un palitroque
Dixital

Apenas fica nada
Diste sagrario de pedras
Repartidas agora
Polos cerrumes dos prados

Mais ó tocalas unha a unha
Agarimando os ocos
Diste ventre nupcial

Recoñecín
O pulo exacto das bestas



7/7/09

Si te ha gustado el niño del pijama a rayas


El libro es una joya y está muy bien escrito, la historia trae nostalgias de veranos infantiles, historias contadas por algunos mayores, que vivieron la guerra civil en la infancia, y para , algunos de ellos, un año sin escuela fue un regalo inesperado.
La Venecia de la novela está fuera de su ubicación geográfica Wlodzimierz Odojewski, sitúa la acción en el campo checo donde el sueño de un niño, Marek, de visitar Venecia se frustra por el comienzo de la II Guerra Mundial. Encerrado en la casa de campo y con la necesidad del juego como obligada distracción construirá su propia urbe acuática. La rotura de una tubería, que confunden con una fuente de agua natural inundará el sótano. La fantasía infantil descubrirá una ciudad inesperada cargada de imágenes sugerentes a unos cuantos escalones de su habitación. La Venecia soñada por el joven se convierte en el refugio de toda la familia y ayuda a aislar de la trágica situación que asola el país.
No es una novela alegre pero sí muy tierna. La presencia creciente de la guerra, insinuada primero en los silencios de los mayores, en las conversaciones a escondidas, y después irrumpiendo con toda su brutalidad, marca un tono de fondo realista y triste. Pero la ternura con la que está escrito equilibra perfectamente los distintos tonos y completa una novela, corta e intensa.

6/7/09

Libros para o veran


A fada das lapas ...É un relato de amores sobrenaturais e de amores humanos, de amores entre homes e mulleres e de amores materno-paterno-filiaiais; é tamén un libro de vontades, de desexos, de audacias, de fortalezas, de valentías e de ousadías. O autor, Manuel Janeiro definiu o amor “coma un lume que nos consume e arrebata, que poucas veces podemolo controlar, que condiciona as nosas vidas, enchéndoas de forza e de enerxía, e que efectivamente se continúa e nos continúa na descendencia, marabillosa consecuencia do encontro das criaturas (aínda que ás veces produza profundos sufrimentos)”.Entre a traxedia e o mito, esta nova achega de Manuel Janeiro é un deses libros difíciles de deixar, unha vez iniciada a súa lectura.Trátase dun libro no que, cunha prosa transparente e chea de humanidade, Janeiro reflexiona sobre o drama que implica toda perda dos fillos. O volume, publicado por Galaxia, está ilustrado pola pintora coruñesa Zita Delaco
Para ler un anaco aqui
Así fala Marta Dacosta desta novela de Janeiro no seu blog
Este conto é unha alegoría da incomunicación que conduce á traxedia, o heroe non morre, mais queda destruído para sempre e só entón, comprende a importancia da entrega e a comprensión.Desde o meu punto de vista, un dos momentos máis fermosos é a xestación do neno e o seu nacemento.Na fada das lapas, como en todo conto marabillosos hai un agresor e unha vítima, mais neste relato esas funcións non as desenvolve sempre a mesma personaxe, porque, como na complexa realidade, os nosos actos poden ser egoístas e estar cheos de amor, e unha veces producimos o maior dano do que somos capaces a quen máis amamos, para logo entregar a nosa vida por ese mesmo ser.Algo así sucede neste relato fantástico que é un transposición dunha convivencia difícil, dese lugar desolado en que o centro do amor é ignorado, mentres todos cren loitar por el. Unha nai e un pai enfrontados, que loitan até o final polo fillo nacido do seu amor.

5/7/09

JOSÉ MARÍA PARREÑO

HAY momentos en que nos quedamos ausentes
a mitad de una caricia,
un paso,
en medio de una línea de lectura sosegada,
con la mente como un charco de agua que se escurre.
Es que alguien nos recuerda con tal fuerza
que nos arranca un poco la conciencia .
Tal vez el sueño y la muerte
sean recuerdos aún más fuertes
de Otro.

Instrucciones para blindar un corazón

Alcumes


Hoxe ,5 de xullo de 2009, 500 apelidados Peteiro e familiares , xuntaranse coas súas raíces no entorno da casa da que partiu o apelido Peteiro en 1650.
Na xuntanza presentarase o libro Unha familia tradicional: Os peteiro de Mandeo
Oito casas relacionánse hoxe co apelido Peteiro; A casa de Mandeo, A casa de Vilares , A casa de Armada , A casa de Recareo , A casa de Abelar , A casa de Baamonde , A casa de Padreiro , A casa de San Cristovo

4/7/09

As linguas suman

Unha nova achega do lingüísta Juan Carlos Moreno Cabrera. Vía Bretemas.
Preme aquí
Si tes ganas de escoitar máis a Moreno Cabrera, preme aquí

Internautas


Esta página de Internet recoge frases brillantas de los internautas http://www.onelinerz.net/top-100-funny-one-liners/
Algunos ejemplos:
Asked God for a bike, but I know God doesn't work that way. So I stole a bike and asked for forgiveness.
-Le pedí a Dios una bicicleta, pero sé que Dios no funciona de esa manera. Entonces robé una y le pedí (a Dios) perdón.
I want to die peacefully in my sleep, like my grandfather.. Not screaming and yelling like the passengers in his car.
-Quiero morir plácidamente, mientras duermo, como mi abuelo; no gritando y llorando como los pasajeros de su coche.

3/7/09

http://galegopatrimoniodahumanidade.blogaliza.org/

Ensaio para o veran.


Escohotado subtitula a obra Historia de las ideas sobre la propiedad privada, é un libro, doado de ler. Non é a súa primeira incursión na economía Xa antes Caos y Orden fora premiado co premio Espasa de ensayo.
En Los enemigos del comercio, Escohotado fai un estudo da aparición da sociedade de consumo ,un feito moi recente, precedido por dous milenios de modelos sociais hostís a ela. Con todo, o seu éxito foi tan completo que unhas poucas décadas bastaron para borrar non só moitas institucións, senón ata o recordo das súas alternativas morais e prácticas. Esquecéunos, por exemplo, que o fundador do cristianismo empezou e terminou a súa vida pública expulsando a mercadores, e ata que desde mediados do século XIX a finais do XX non houbo cuestión moral e política comparable ao comunismo. ¿Quere isto dicir que pasamos páxina definitivamente? Antonio Escohotado suscita a pregunta sen dogmatismo, repasando con lupa de entomólogo as situacións e os argumentos opostos ao tipo de mundo no que acabamos de instalarnos. Tras localizar o complexo que precipitou a idea do comercio como un mal infeccioso, pasa a describir o súa evolución desde a civilización grecorromana ata o día de hoxe. Esta análise supón compartir co lector unha longa peripecia, onde algo que axuda a entender as nosas orixes ten tamén a cor insuperable do real. Los enemigos del comercio ofrece a primeira historia completa do comunismo, que ao ir contextualizando as súas etapas expón a evolución paralela do individualismo e o pensamento liberal.
A obra está editada en Austral pero podemos lela directmente aquí

2/7/09


KARL MALDEN



De nai checa e pai serbio, Mladen George Sekulovich posuía unha sólida formación teatral e unha gran presenza sobre as táboas e ante a cámara. Aos 22 anos cambiouse o nome, aínda que lle quedou o costume de utilizar o seu apelido, Sekulovich, como recurrente «morcilla» en diálogos das súas películas, obras e series de televisión.

Entre os seus traballos inesquecibles; Un tranvía de nome desexo (1951), A lei do silencio (1954), O home de Alcatraz(1962), A conquista do Oeste (1962) ou Patton (1970). Nesta última interpretou ao xeneral Omar Bradley, que aínda vivía e fixolle de asesor durante a rodaxe. A súa épcoa dourada no cinema rematou con Summertime Killer (1972)

1/7/09

Libros para el verano



Yo soy Peter Pan” dijo Michael “Soy Peter Pan en mi corazón”. Como el popular personaje creado hace 100 años por J.M. Barrie, Jackson , se negaba a crecer. Bautizó su rancho californiano como Neverland, (el País de Nunca Jamás). En esa lujosa residencia hay múltiples estatuas que recuerdan al personaje de ficción, repartidas por la mansión y por los jardines.
Otra obra sobre los paraísos en la infancia es El Principito .Saint-Exupery dedica el principito al niño que en otro tiempo fue Leon Werth . porque "...todos los adultos han sido alguna vez niños aunque pocos lo recuerdan". Michael Jackson nunca fue niño y es por eso que se pasó toda su vida persiguiendo unos recuerdos infantiles que jamás habitaron su niñez ,una fijación con la infancia perdida que acabó matándolo.
En la adaptación al cine de “The Little Prince la escena donde el Principito se encuentra con la Serpiente, el papel de la serpiente cayó en manos de Bob Fosse. La escena presenta a un Fosse sumamente espigado, vestido de negro, con sombrero de bombín y pantalones saltacharcos que dejaban ver sus blancas medias (vestuario muy similar a los que Jackson utilizaría en muchos conciertos y presentaciones). En el transcurso del performance, Fosse realiza una serie de movimientos muy estudiados, buscando simular el sagaz movimiento de las serpientes. Al mismo tiempo, es ágil, atrevido y hasta sensual (tomando en consideración que se trata de un filme “infantil” y realizado en 1974).
En una sociedad verdaderamente sana la leyenda de Michael Jackson jamás habría existido. Pero esta sociedad patrocina, con su mecenazgo, a esclavistas y fabricantes de títeres, como el padre de Jackson. El padre de Jacko, al igual que Geppetto, en Pinocho fabricó a base de palo un muñeco que siempre quiso ser de carne y hueso pero que se perdió, por el camino, en el mundo de los 'artistas' y los 'feriantes'.
En Jackson se pueden seguir claramente todas las etapas y efectos de los abusos recibidos. Desde su exacerbado peterpanismo hasta su falta de autoestima y su degradación permanente y constante.
Fue un Dorian Gray al revés , en esta obra de Oscar Wilde,El retrato de Dorian Gray, nos dicen que el alma pesa once gramos ,esos once gramos son los que Dorian Gray entrega en pago por la eterna juventud. Lo que seguramente no espera es que la entrega será inmediata, que empezará a perder el alma en el momento mismo en que firma el trato, dando paso a un proceso de decadencia moral que revela cuál es el precio exacto: a cambio de evitar la degradación del cuerpo ha accedido a la corrupción de su espíritu.
El retrato de Dorian Gray es ante todo una historia de la ética, un debate moral entre el bien y el mal visto de un modo cercano al cinismo. A nosotros ,la iniquidad de occidente se refleja en el retrato que nos ha quedado de Jackson .

Jackson amaba, el arte, en el transcurso de su vida parece apuró, de sobra, las hieles de la fama. Nos queda su música, siempre bien hecha y a ratos genuina. Gracias por ella.

http://www.youtube.com/watch?v=QUlEBhGgEe0

Neste blog utilizamos as imaxes con fins educativos. Se algunha delas estivese suxeita a dereitos de autor, pregamos vos poñades en contacto connosco para retirala de inmediato.



Deseño logo: shouvas