Páxinas
Jacinto Benavente
31/7/09
30/7/09
Tanta hostia y tanto colorín
Las estrellas refulgen en el cielo
como tachuelas
en la chupa de un heavy,
pero a mí ahora mismo no me dicen nada,
me dice más el silencio
de estas calles espejeantes
por el primer chaparrón otoñal.
Las farolas se miran en los charcos
y más de una ventana encendida también.
Es probable
que detrás de alguna de ellas
se esté desnudando
poco a poco una mujer,
mientras observa no sin curiosidad
a ese hombre cabizbajo que atraviesa la calle
como con pinta de no saber a dónde ir.
Hasta es posible que desee que esté allí.
Todo esto son sólo especulaciones
sin ninguna base real, lo sé,
pero me sirven
-de hecho me ha servido ya-
para llegar acompañado hasta el portal.
29/7/09
Libros para o verán
28/7/09
Praia do Orzán
27/7/09
Ojos esculpiendo piedra
http://www.elconfidencial.com/cache/2009/07/26/sociedad_7_entrega_zaragoza_asesino_apunalada_vallecas_madrid.html
Ojos esculpiendo piedra
mujer mirando de repiedra
h a c i e n d o c o s a s q u e n o se notan ...
¡ p a l a - p a l a b r a - p a t a s d e c a b r ó n !
¿dónde las musas de pico y pala?¿dónde las musas asesinadas?
¿dónde sus cuerpos largos y sus huesos rotos?
¿dónde sus venas y su tibio plasma?
¿dónde sus nuevas yerbas y sus nuevos lodos?
¿dónde sus R.I.P. envueltos para regalo?
mujer inmóvil
quieta
muy quieta
quieta de día
quieta de noche
r e q u i e t a
mujer urbana selvática
si-lá-bi-ca
musa muerta
ahora más quieta
que la mujer más muerta
musa fronteriza
oceánica
trasatlántica
u b i c u a
del más allá
del más acá
anónima
callada
silenciada
mujer asesinada eterna reina mineral
prematuro diamante
adorable mujer
requiéscat in pacem
http://blogs.periodistadigital.com/tizas.php/2009/07/26/corea-norte-kim-pyonyang-ejecucion-8989
26/7/09
No blog de Quique Roxios
http://quiqueroxios.spaces.live.com/blog/cns!B8E37B01D2FC6FEE!1177.entry
25/7/09
Día de Galicia
Todos os falantes conscientes somos aprendices. Con máis ou menos recursos, todos loitamos por nomear o mundo procurando limpar o noso galego de tantas formas foráneas, por devolvermos as vellas palabras esquecidas, por mantermos as construcións antigas que xa din só os avós, por recuperarmos os nosos apelidos, os nomes dos nosos lugares, por ensancharmos o campo de usos do galego falándoo e escribíndoo para actividades prestixiosas, para a investigación, a tecnoloxía e o lecer, coa mesma naturalidade con que o coñecemos para as actividades domésticas ou para os labores agrarios.
Manifesto da Asociación de Escritores en Lingua Galega
Hoxe é o Día de Galiza, e así comenza.
24/7/09
ANO DO LIBRO E DA LECTURA DE GALICIA 2010
23/7/09
Poesía para o verán
22/7/09
Xogo e placer para un lector cómplice e esixente
Los demonios del lugar é un conxunto de relatos sobre situacións extremas, inquietantes ou pavorosas, unha reflexión sobre o mal. Son 49 relatos moi breves -entre unha e tres páxinas a maioría, a cohesión temática entre eles é seu argumento fantástico.
Nos relatos atopamos as resonancias de Poe, Kafka, Borges, Cortázar..., atopamos o horror psicolóxico, o oriental, o macabro, o metafísico, o erótico, o sobrenatural,o cósmico, o infantil, o bélico, o onírico, o humorístico, etc.
Con unha prosa densa, poética e plástica , unha escritura espléndida, plagada de imaxes de atinado impacto visual, adxetivacions que se suceden nunha cadea con disposición milimétrica na que pouco ou nada sobra.A utilización do adjetivo exacto acompaña o emprego do sustantivo preciso, da frase sinuosa, fermpsa, curta e contundente.
Ángel Olgoso é un creador de climas, e á vez ,un buscador do tesouro precioso das palabras, un constructor da linguaxe.
MUJERES DESNUDAS BAJO IMPERMEABLES MOJADOS
Por primera vez Irina no acudió a nuestra cita de los miércoles en la habitación treinta y cinco del hotel Basilea.
Inexplicablemente, no me avisó ni respondió luego a mis llamadas. No acertaba a comprender por qué ella —siempre tan puntual, tan cuidadosa, casi protocolaria—había escamoteado ese encuentro. Durante días me
detuve a considerar la posibilidad de una enfermedad, de un accidente, de una trampa, de una absurda venganza a la que no hallaba sentido, tal vez significaba un preámbulo de renuncia y separación. Este hecho imprevisible, doloroso, me angustió hasta el punto de sentirme vacío, expulsado de mi propia vida —la genuina, la que se fraguaba con ladulzura de lo ilícito, con el palpitante ritual de nuestras infidelidades— y arrojado de nuevo al insidioso adocenamientode mi vida cotidiana. Creía inarrebatables nuestra absoluta intimidad, nuestro lenguaje confi dencial espolvoreando los oídos, el corazón, los teléfonos, los muebles, las esquinas, nuestro deseo itinerante que se saciaba etapa a etapa desde hacía meses, nuestra ternura y gestos aprendidos que sabíamos hijos del puro instinto y la vorágine, nuestros cuatro días al mes de lluvia tibia, de sacudidasde placer desbordante. Recé a dioses estrambóticos paraque la devolvieran a mi lado. Sentía una furiosa nostalgia de su limpia melena color terracota, de sus labios un pocobelfos pero jugosos, de las grandes ciruelas escarchadas de sus pezones, de su andar pausado, de la elegancia de sus gestos amalgamada con la de su ropa.
21/7/09
Cristina Pieri Rossi
20/7/09
LIBROS PARA O VERÁN
Ao xubilarse, McCourt lanzouse a escrita xunto co seu irmán Malachy , da colaboración xurdiu Un par de sinvergüenzas 1984, Los irlandeses, y como llegaron a ser como son .
McCourt dota de verosimilitude a novela co uso da primeira persoa (o protagonista é o narrador da vida diaria da súa familia na Nova York dos anos trinta)integrando ao lector-"oínte" na historia.
A crudeza irónica con que se narran os feitos engancha desde as primeiras liñas.
Un aspecto interesante na novela é o tratamento que o autor fai da Igrexa. Amósanos un mundo dominado pola represión relixiosa ,unha Igrexa abominable que non predica co exemplo. MacCourt enfronta ao inocente protagonista cunha igrexa lonxana, dogmática, e corrupta, só ao final a imaxe de San Francisco de Asis se libra un pouco desa visión.Esta é unha historia drámatica pero de superación, con un chisco de humor, con denuncia social e con moitas doses de esperanza.
Las cenizas de Ánxela se adaptou ao cine, nunha película dirixida por Alan Parker e que protagonizaron Emily Watson e Robert Carlyle.
Ademáis de esta novela o finado McCourt publicou en 1999 Lo es, a segunda parte das súas memorias, que arrinca co seu regreso a Nova York, aos 19 anos, novela á que seguiu EL profesor, en 2005, e dous anos despois "Ángela y El Niño Jesús", un relato navideño para nenos.
O escritor vivía coa súa esposa Ellen, con quen casou en segundas nupcias, e tiña unha filla, Maggie, e tres netos.
19/7/09
SEMANA BRANCA
Se eu fose autor escribiría unha peza en dous lances. A obriña duraría dez minutos nada máis.
LANCE PRIMEIRO
Érguese o pano e aparece unha corte aldeán. Enriba do estrume hai unha vaca morta. Ó redor da vaca hai unha vella velliña, unha muller avellentada, unha moza garrida, dúas rapaciñas bonitas, un vello petrucio e tres nenos loiros. Todos choran a fío i enxoitan os ollos coas mans. Todos fan o pranto e din cousas tristes que fan rir, ditos paifocos de xentes labregas, angurentas e cobizosas, que pensan que a morte dunha vaca é unha gran desgracia. 0 pranto debe ter unha gracia choqueira, para que estoupen da risa os de “patio de butacas”.
E cando se fartan de ri-los señoritos, baixará o pano.
http://www.kaosenlared.net/noticia/todas-todos-vos-loita-do-sector-leiteiro-segue-adiante
http://www.kaosenlared.net/noticia/sindicato-labrego-galego-denuncia-extorsom-das-grandes-superficies-da-
http://www.kaosenlared.net/noticia/labregos-labregas-retenhem-um-camiom-recolha-leite-na-marinha
SEMANA BRANCA
LANCE SEGUNDO
E cando a xente do galiñeiro se farte de rir a cachón, baixará o pano moi amodiño.
http://www.anosacosta.es/xallas/noticias/os-tractores-quedan-a-alerta.htm
http://www.xornal.com/artigo/2009/07/14/economia/tractores-provocaran-colapso-total-hoy-santiago/2009071411254859646.html
http://www.galiciae.com/nova/34763.html
18/7/09
POLAFÍA
vouche decir unha cousa,
se ti me queres a minhe,
eu non me caso con outra.
-Eu te quero, ben o sabes,
non precisas preguntar;
hai un ano que che dixen
pero díghocho de veras,
que ando buscando muller
e non topo quen me queira.
-Pois se ningunha te quere,
será porque tu eres malo,
ou porque che teñen medo
que non cumplas co traballo.
e menos por folghazán,
solamente que as rapazas
dinme que son un larchán.
andas xogando con todas
e non cumples con ningunha.
que eu pra ti hei ser formal,
dáme un bico, Maruxiña,
non me faghas rabear.
bicos non che han de faltar.
que farás se che pedira
mentras estea solteira,
que nin ti nin un lambón,
ma ver a chocolateira.
Ensaio para o verán
«“A Chloe le gustaba Olivia.” No os sobresaltéis. No os ruboricéis. Admitamos en la intimidad de nuestra propia sociedad que estas cosas ocurren a veces. A veces a las mujeres les gustan las mujeres. “A Chloe le gustaba Olivia”, leí. Y entonces me di cuenta de qué inmenso cambio representaba aquello. Era quizá la primera vez que en un libro a Chloe le gustaba Olivia.» Virginia Woolf, Un cuarto propio .Qué gran revelación cuando la página de un libro se pule como el cristal y se convierte en espejo. Cuando en cada párrafo, en cada palabra que otra ha escrito, podemos reconocer nuestros ojos, nuestras manos, nuestro sexo.
La autora , María Castrejon, escribe este libro con la esperanza de que se convierta en un catálogo de espejos, para que seamos capaces de buscarnos a nosotras mismas como otras hicieron desde el principio de la literatura. Todas tenemos derecho a encontrarnos, o por lo menos a buscarnos, y a construirnos poco a poco como individuos únicos e irrepetibles, huyendo de clichés impuestos y herméticos.A lo largo de esta obra conoceremos el rumbo que van tomando las mujeres en general, y las lesbianas en particular, durante el siglo XX en nuestro país. La literatura habla de la vida, de lo que es o de lo que queremos que sea. Los libros son un retrato y un oráculo.En esta obra se repasan todas las novelas y cuentos en los que podemos encontrar una imagen nueva, desde comienzos del siglo pasado hasta hoy mismo. La autora intenta llegar a las lectoras mediante la voz de otras que hablaron antes que ella, convirtiéndose, por lo tanto, en un mero hilo conductor entre cada historia y cada lectora potencial. Es un libro sencillo y directo.Todo ser humano necesita un reflejo, igual que una sombra, para comprobar que está vivo. Sumerjámonos en nuestra literatura para que después, una vez que salgamos de ella, seamos capaces de clarificar la imagen que dejemos impresa en el agua.
17/7/09
XIII Salón do Comic de Cangas
Os catro invitados deste ano son Diego Olmos, barcelonés introducido no mercado americano, onde debuxa personaxes como Batman, Catwoman ou Supernatural; o lugués Alberto Guitián, ,Montse Martín y Gabor
Podedes ver o programa aquí.
16/7/09
Libros para o verán
El protagonista es un profesor universitario, Mario Menkell, un hombre en principio gris y anodino que lleva una existencia solitaria y anclada en la rutina. Famoso por haber escrito una novela que la crítica encumbró de forma unánime, no se ha atrevido aún a enfrentarse al desafío de volver a escribir, y consume sus días dando clases de creación literaria en una prestigiosa universidad privada. Lleva años enamorado en secreto de una de sus colegas de profesión, pero está completamente convencido de que el suyo será por siempre un amor platónico, y parece hallarse conforme con ello. Su monótona existencia se ve sacudida de forma imprevista cuando el inquilino de un piso que tiene alquilado aparece ahorcado en el mismo. Este suceso, y el descubrimiento de que dicho personaje se dedicaba a coleccionar todo tipo de objetos extravagantes, van a desencadenar una serie de acontecimientos que acabarán con la tranquilidad en que antes vivía y lo lanzarán de lleno a una aventura en la que se mezclan los elementos típicos que dan solvencia a una novela: amor, intrigas , los secretos del pasado. El progresivo conocimiento de la vida de su misterioso inquilino, Fernando Montalvo, y los motivos que le llevaron al suicidio, cambiarán por completo la vida de Menkell y tendrán repercusiones en su futuro como autor literario.
15/7/09
As linguas suman
Hola pàtria eixos turon
si els seus homes buixarrons
Ja en tinc plens tots dos collons
vull marxar de Catalunya
Hola pàtria eixos turon
si els seus homes amb sarrons
Van cercant tots rovellons
vull marxa a Catalunya
Jo no tinc més pàtria que els meus peus
Ni més diners dels que tu em deus
No vull ser presoner dels teus carrers
I sols penso, sols penso en fugir
Roda el món
Torna al Born
Però, ves-te’n!
Eixos turons me pareixen dos malucs
i m’endinsen en la vall d’un pubis total
Jo no tinc més pàtria que els meus peus
Ni més diners dels que tu em deus
No vull ser presoner dels teus carrers
I sols penso, sols penso en fugir
Roda el món
Torna al Born
Però, ves-te’n!
14/7/09
TRABALENGUAS
Sobre el triple trapecio de Trípoli trabajaban, trigonométricamente trastrocados, tres tristes triunviros trogloditas, tropezando atribulados contra trípodes, triclinios y otros trastos triturados por el tremendo tetrarca trapense.
Cuando cuentes cuentos cuenta cuántos cuentos cuentas,porque si no cuentas cuántos cuentos cuentas,nunca sabrás cuántos cuentos cuentas tú.
13/7/09
Conto híbrido de Estibaliz Espinosa
Neandertal que estás no fósil
Agora que estamos sos os dous.
Senta. Ponte cómodo. Queres tomar algo? Sírvete. Hai xeo na Antártida e auga no Sil. O whisky tardará uns miles de anos en se inventar.
Aquí deixamos que a froita apodreza. Fermente. É o noso xeito. Deixar facer. Non intervir.
Embriagamos con ela. Bebémola, quero dicir.
Sírvete ti mesmo. Que tal andas? Ben?
Aquí, lendo un pouco, non?
Ben. Ben. Iso está ben.
Xera ganancias ás fábricas de papel, aos oculistas. Xustifica a rede. É o noso pretexto para vivir. Oír e ser oídos. Escribir e ser lidos. E ler.
Se ti non estiveses lendo, para empezar eu non existiría. E iso é enormemente tiránico. Enormemente diabólico. Decatas? Nazo da túa necesidade de ler e morrerei cando te sacies. É algo que me pón un chisco nerviosa. Perdoa. É algo que me pón un chisco nerviosa.
Queres que che conte de min.
Con que propósito?
Ah, ben, paréceme ben. Queres que che conte de min para, nunha especie de bucle referencial, falar de ti. Explicar a túa presenza. Que é o que te engasta a este planeta que partillamos.
Se é que nos foi dado partillar algo. Read the rest of this entry »
12/7/09
Libros para tardes de choiva
Eran un artigo de moda e moi incómodos: para rechear a longa punta tíñanse que envolver os dedos do pé con musgo seco e conta Isaac Asimov en O libro dos sucesos (cap.73, apartado 6) que na Batalla de Nicópolis (1396), os cruzados franceses víronse obrigados a cortar as puntas das súas poulaines co fin de poder fuxir dos soldados otománs.
Parece que tamen tiñaun un uso sexual, durante os xantares ,por baixo da mesa... A Igrexa viu nestes zapatos unha ameaza para a decencia os denominaba "as garras de Satanás " e, conseguiu que os gobernantes europeos decretaran a súa prohibición baixo multa.
11/7/09
Firmaba Teresa de la † para embobamiento de los empecatados
Juan Ramón Jiménez dejo escrito en (La corriente infinita, 1961). : "Tú das una cosa que no es la usual, pero que puede serlo desde que tú la tocas”
Diario de Teresa Wilms Montt
¡Me muero! Al decirlo no experimento emoción alguna, por el contrario, me inclino curiosamente a contemplar el hecho como si se tratase de un desconocido.
Si tuviera la capacidad de estudiar el fenómeno, podría asegurar que es mi conciencia la que ha desaparecido debilitando mis sensaciones corporales, hasta hacerme creer que el cuerpo sólo vive por recuerdo.
No hay médico en el mundo que diagnostique mi mal; histeria, dicen unos, otros hiperestesia. Palabras, palabras, ellas abundan en la ciencia.
Al escribir estas páginas una fuerza sobrenatural me ordena que imprima en ellas un nombre. ¡No, no lo diré, me da miedo!Cuando aparece este nombre en mi círculo nebuloso, se levantan mis manos con lentitud profética y fulguran bajo la noche con estremecimientos sagrados.¿Me muero estando ya muerta, o será mi vida muerte eterna...?
10/7/09
Viaxe imaxinaria pola Ría de Arosa
LIBROS ADITIVOS
Se demoniza a Millenium por ser un Best Seller, pero no hay nada malo en que un libro se convierta en carne de masas, este hecho no le da ni le quita calidad a la obra.
La protagonista es Lisbeth Salander, hacker anoréxica, independiente, queer , una especie de Pipi Calzaslargas punk, una hacker de 25 años, dura y diminuta, erizada de piercings y cubierta de tatuajes, vengativa, violenta, justiciera, poseedora de una inteligencia prodigiosa pero al mismo tiempo aquejada del síndrome de Asperger esa ceguera emocional que terminan desarrollando quienes pasan demasiado tiempo ante el monitor de una computadora.
La novela tiene mensaje socialLarsson quería poner sobre la mesa temas como las redes de prostitución, la violencia de género y las agresiones sexuales a su manera.
Primer capítulo aquí
9/7/09
Dous de María Reimóndez para o verán
As personaxes principais "son mulleres ocultadas, no século XVIII non era raro atopar mulleres no exército, en barcos...". Dúas das personaxes de Pirata, Mark Read e Anne Bonney, están baseados en persoas que existiron na realidade, cuxas peripecias están recollidas nun libro de 1724 co que María se atopou realizando unha traducción: A historia xeral dos roubos e asasinatos dos piratas máis infames.
Pirata non é un libro para nenos.A autora estrutura súa novela en tres partes: "O azul do mar, o vermello do sangue, o negro das bandeiras piratas. Na primeira parte hai máis introspección, na segunda máis acción. O de aventuras é un xénero tipicamente masculino, entón hai un xogo cos libros de aventuras, pero para contar algo totalmente diferente.
No libro tamen atopamos crítica ao poder , travestismo, reflexión sobre os roles de xénero, unha analise de como a dicotomía social home-muller marca a identidade.
O club da Calceta
8/7/09
Dolmen da Corveira
Para achegarme a il
Houben de atravesar
Dúas chousas
A herba estaba tan húmida
A terra tan lenturenta
Que me enchoupei a feito
Toda a roupa
Ecoaban os chíos contra todo
O ceo aquí e aló
Como se fora il mesmo
Unha laverca multiplicada
En diferentes sons
Dentro da media lúa
Onde antano medraban os ósos
Cara á seguinte vida
Achou abeiro un palitroque
Dixital
Apenas fica nada
Diste sagrario de pedras
Repartidas agora
Polos cerrumes dos prados
Mais ó tocalas unha a unha
Agarimando os ocos
Diste ventre nupcial
Recoñecín
O pulo exacto das bestas
7/7/09
Si te ha gustado el niño del pijama a rayas
No es una novela alegre pero sí muy tierna. La presencia creciente de la guerra, insinuada primero en los silencios de los mayores, en las conversaciones a escondidas, y después irrumpiendo con toda su brutalidad, marca un tono de fondo realista y triste. Pero la ternura con la que está escrito equilibra perfectamente los distintos tonos y completa una novela, corta e intensa.
6/7/09
Libros para o veran
Para ler un anaco aqui
Este conto é unha alegoría da incomunicación que conduce á traxedia, o heroe non morre, mais queda destruído para sempre e só entón, comprende a importancia da entrega e a comprensión.Desde o meu punto de vista, un dos momentos máis fermosos é a xestación do neno e o seu nacemento.Na fada das lapas, como en todo conto marabillosos hai un agresor e unha vítima, mais neste relato esas funcións non as desenvolve sempre a mesma personaxe, porque, como na complexa realidade, os nosos actos poden ser egoístas e estar cheos de amor, e unha veces producimos o maior dano do que somos capaces a quen máis amamos, para logo entregar a nosa vida por ese mesmo ser.Algo así sucede neste relato fantástico que é un transposición dunha convivencia difícil, dese lugar desolado en que o centro do amor é ignorado, mentres todos cren loitar por el. Unha nai e un pai enfrontados, que loitan até o final polo fillo nacido do seu amor.
5/7/09
JOSÉ MARÍA PARREÑO
a mitad de una caricia,
un paso,
en medio de una línea de lectura sosegada,
con la mente como un charco de agua que se escurre.
Es que alguien nos recuerda con tal fuerza
que nos arranca un poco la conciencia .
Tal vez el sueño y la muerte
sean recuerdos aún más fuertes
de Otro.
Instrucciones para blindar un corazón
Alcumes
Na xuntanza presentarase o libro Unha familia tradicional: Os peteiro de Mandeo
Oito casas relacionánse hoxe co apelido Peteiro; A casa de Mandeo, A casa de Vilares , A casa de Armada , A casa de Recareo , A casa de Abelar , A casa de Baamonde , A casa de Padreiro , A casa de San Cristovo
4/7/09
As linguas suman
Internautas
Algunos ejemplos:
3/7/09
Ensaio para o veran.
A obra está editada en Austral pero podemos lela directmente aquí
2/7/09
KARL MALDEN
De nai checa e pai serbio, Mladen George Sekulovich posuía unha sólida formación teatral e unha gran presenza sobre as táboas e ante a cámara. Aos 22 anos cambiouse o nome, aínda que lle quedou o costume de utilizar o seu apelido, Sekulovich, como recurrente «morcilla» en diálogos das súas películas, obras e series de televisión.
Entre os seus traballos inesquecibles; Un tranvía de nome desexo (1951), A lei do silencio (1954), O home de Alcatraz(1962), A conquista do Oeste (1962) ou Patton (1970). Nesta última interpretou ao xeneral Omar Bradley, que aínda vivía e fixolle de asesor durante a rodaxe. A súa épcoa dourada no cinema rematou con Summertime Killer (1972)
1/7/09
Libros para el verano
Yo soy Peter Pan” dijo Michael “Soy Peter Pan en mi corazón”. Como el popular personaje creado hace 100 años por J.M. Barrie, Jackson , se negaba a crecer. Bautizó su rancho californiano como Neverland, (el País de Nunca Jamás). En esa lujosa residencia hay múltiples estatuas que recuerdan al personaje de ficción, repartidas por la mansión y por los jardines.
Otra obra sobre los paraísos en la infancia es El Principito .Saint-Exupery dedica el principito al niño que en otro tiempo fue Leon Werth . porque "...todos los adultos han sido alguna vez niños aunque pocos lo recuerdan". Michael Jackson nunca fue niño y es por eso que se pasó toda su vida persiguiendo unos recuerdos infantiles que jamás habitaron su niñez ,una fijación con la infancia perdida que acabó matándolo.
En la adaptación al cine de “The Little Prince la escena donde el Principito se encuentra con la Serpiente, el papel de la serpiente cayó en manos de Bob Fosse. La escena presenta a un Fosse sumamente espigado, vestido de negro, con sombrero de bombín y pantalones saltacharcos que dejaban ver sus blancas medias (vestuario muy similar a los que Jackson utilizaría en muchos conciertos y presentaciones). En el transcurso del performance, Fosse realiza una serie de movimientos muy estudiados, buscando simular el sagaz movimiento de las serpientes. Al mismo tiempo, es ágil, atrevido y hasta sensual (tomando en consideración que se trata de un filme “infantil” y realizado en 1974).
En una sociedad verdaderamente sana la leyenda de Michael Jackson jamás habría existido. Pero esta sociedad patrocina, con su mecenazgo, a esclavistas y fabricantes de títeres, como el padre de Jackson. El padre de Jacko, al igual que Geppetto, en Pinocho fabricó a base de palo un muñeco que siempre quiso ser de carne y hueso pero que se perdió, por el camino, en el mundo de los 'artistas' y los 'feriantes'.
En Jackson se pueden seguir claramente todas las etapas y efectos de los abusos recibidos. Desde su exacerbado peterpanismo hasta su falta de autoestima y su degradación permanente y constante.
Fue un Dorian Gray al revés , en esta obra de Oscar Wilde,El retrato de Dorian Gray, nos dicen que el alma pesa once gramos ,esos once gramos son los que Dorian Gray entrega en pago por la eterna juventud. Lo que seguramente no espera es que la entrega será inmediata, que empezará a perder el alma en el momento mismo en que firma el trato, dando paso a un proceso de decadencia moral que revela cuál es el precio exacto: a cambio de evitar la degradación del cuerpo ha accedido a la corrupción de su espíritu.
El retrato de Dorian Gray es ante todo una historia de la ética, un debate moral entre el bien y el mal visto de un modo cercano al cinismo. A nosotros ,la iniquidad de occidente se refleja en el retrato que nos ha quedado de Jackson .
Jackson amaba, el arte, en el transcurso de su vida parece apuró, de sobra, las hieles de la fama. Nos queda su música, siempre bien hecha y a ratos genuina. Gracias por ella.