A galiña azul

Estes días anda o pobo un pouco alborotado. Acórdaste dun rapaz que se chama Lorenzo e que andaba sempre na compaña dun can pequeniño de rabo zuro? Pois Lorenzo ten unha galiña azul con cinco plumas vermellas na á dereita.É unha galiña moi bonita e moi rara. Pon ovos de colores. Xa puxo dous marelos, un rosa e tres verdemar. Ademais non di cacaracá como as outras galiñas, senón que di cocorocó. E isto ten preocupadas as autoridades.Tan preocupadas as ten que hai catro días chegoulle un oficio a Lorenzo pedíndolle que entregase a galiña polas boas. Lorenzo negouse, porque aínda que lle din que só é para que a vexa un veterinario, o certo é que, segundo dixo o señor Casimiro, o porteiro do Concello, a galiña vana matar.O alcalde, Manolito Listón, dixo nunhas declaración que fixo para a televisión e para os xornais, que non se podía tolerar a existencia dunha galiña azul, porque, segundo Manolito Listón, unha galiña azul que pon ovos de colores e que di cocorocó en vez de cacaracá non é unha galiña como é debido.O caso é que o pobo anda todo alborotado e o pobre Lorenzo non levanta cabeza.Antes paseaba todo contento coa súa galiña pola rúa, pero agora está na casa e algúns din que a galiña a ten disfrazada de branco para que non lla coñezan. Pero de certo, pouco se sabe.Eu non sei que vai pasar, porque os veciños están de parte de Lorenzo e da galiña. Non teñas pena, que xa che contarei en que queda isto.Lorenzo encárgame que che dea lembranzas del e da súa galiña azul.
Sabes que se arranxou o asunto da galiña azul de Lorenzo?Verás. O día aquel que che escribín contándoche todo, resulta que a iso das cinco da tarde chegaron os gardas a buscar a galiña azul, de parte de Manolito Listón. Ía moito sol e podía ser un día ben ledo se non fose pola pena que tiñamos todos.A xente congregouse diante da casa de Lorenzo. Habería para aí máis de mil persoas. Eu tamén fun.A que non adiviñas o que pasou? Pois o día anterior discorreu que a mellor maneira de arranxar as cousas sería tinguir de azul todas as galiñas do lugar, pintándolles de vermello cinco plumas da á dereita e despois soltalas arredor da galiña azul de Lorenzo. Como nós non temos galiñas na casa, eu fun mercar unha á feira de Allariz e tinguina de azul tamén.Cando chegaron os gardas, atoparon tanta galiña igual que non sabían cal era a de Lorenzo.Só houbo un pequeno despiste. Foi cousa de Leoncio, que se trabucou e apareceu cunha galiña pintada de vermello. Cando lla viron os gardas, queríanlla matar. Se o vises escapar coa súa galiña debaixo do brazo e berrando: "Para gustos fixéronse colores!"Agora o Manolito Listón di que cando chova se vai arranxar, que as galiñas han perder o tinte e que entón, xa veremos... Pero polo de agora vai moita calor e temos o verán enteiro por diante.De momento, Lorenzo anda amestrando a galiña para que, ao menos en público, aprenda a dicir cacaracá en vez de cocorocó.Claro que a xente do lugar ten un contrasinal para coñecer a verdadeira galiña azul. Xa cho direi cando veñas.

"Xoguetes para un tempo prohibido"

No medio da pista non quedaban xa máis que dúas parellas que aproveitaban a música cansa da peza final. Pouco a pouco o cheiro quente dos corpos deixaba paso ó ambientador con recendo a rosas, que ía baixando dende o corredor do piso alto, mentres nas escaleiras de saída un camareiro convencía con dificultade a dous borrachos que xa se cambiaran a chaqueta do smoking e os zapatos, e queríanse cambiar aínda os pantalóns tamén.

Entón un deles berrou me cago en el as de oros y en los huevos del rey de Portugal, e foi Ricardo Romero a dicirlle que por favor, que aínda quedaban señoras na sala. Mara ría hip hip hip e logo, botando o corpo para atrás, xirou o taburete de repente e pediu outro gintonic, por favor. Pero o barman xa saltara a axudar ó compañeiro que acaba de recibir un puñetazo na boca e comprobaba asustado que dos labios lle saía unha fontiña de sangue. Do fondo da pista empezaron a pedir: que lo remate, que lo remate. E mentres Ricardo facía xestos de calma, señores, compórtense como caballeros, sen que ninguén lle prestase atención, dende a porta dos servicios chegou unha voz ronca que se infiltrou por entre os ruídos das sillas, por debaixo dos berros, sobre o derradeiro compás da música, para quedar soíña un instante colgada no aire: caballero ti e a burra que te pariu. Foise cara a el e chimpouno contra a parede. Despois deulle co xeonllo dereito no ventre e ía baterlle na cabeza cando se meteron dous músicos polo medio e arrastrárono pola forza ó centro da pista. O outro saíu dobrado, farfullando algo entre os dentes, e subiu as escaleiras de saída baixo un coro de berros, asubíos e aplausos. Mara dixo up, Ricardo, up up up, e foise correndo a abrazalo. Alguén pediu música, e unha señora ascendeu descalza e tambaleante os tres escalóns do baldaquino que ocupaba a orquesta, colleu o micrófono e púxose a cantar Strangers in the night. E antes de que rematase, xa Mara empezou pasimisí, pasimisá por la puerta de Alcalá, e púxose todo o mundo a saltar, a bailar, a berrar... Logo veu a conga de Jalisco, a raspa, outra vez o pasimisí, o pasodobre España cañí, a ovejita lucera e polo río abaixo vai unha troita de pe.

Tamén veu un discurso de Ricardo no que rematou dicindo que auga pasada non moe muíño, o que lle serviu para entoar moe que moe moendo; cantou novamente a señora descalza, da que de seguida se correu que se chamaba Gela e que era pintora; os borrachos do comenzo acabaron por cambiar tamén os pantalóns entre os risos e os aplausos de tódolos asistentes; a casa invitou primeiro a champán e xa, despois das cinco, a chocolate con churros; un dos que berraban que lo remate que lo remate, apareceu cunha empanada de bonito recén saída do forno que se repartiu en tapas; outro imitou a Louis Amrstrong e a Frank Sinatra; tamén imitaron a Lola Flores; había un avogado que quería demostrar que era capaz de tocar o himno nacional inglés póndose co cu para riba e cos pes para abaixo, pero non o deixou actuar a súa muller, a quen a pintora lle chamou antipática de xeito cariñoso; dous irmáns xemeos tourearon de salón sen éxito; a imitadora de Lola Flores andaba a pedir uns pantalóns para facer o pino, pero non os conseguiu e acabouno facendo coa saia cosida cun imperdible; Mara bailou por sevillanas; a muller do avogado rompeu un vaso sen querer e estivo chorando máis de media hora; Ricardo bailou cun camareiro; Gela saíu despavorida do servicio de señoras dicindo que había un home dentro, e alá se foron todos, sacárono en calzóns e regáronlle a cara cun sifón; o imitador de Louis Amrstrong imitou tamén a Charlot; o animador da orquesta contou o chiste do home que chegou borracho á casa, sacou o ollo de cristal, meteuno nun vaso de auga, tivo sede de noite e bebeu sen se dar conta, pero ó día seguinte sentiu molestias en certo sitio (dicía certo sitio con voz aflautada) e chamou á muller: ai María mírame aquí por baixo que non sei que teño; e foi ela, achegouse para ver ben e... retrocedeu espantada: ¡Manuel, ti tes xente dentro!; a imitadora de Lola Flores animouse e contou o de Jaimito cando quere casar coa mestra; o regado con sifón dixo que el sabía un moi verde, contouno e regárono outra vez; Mara entoou un sargento del tabor de regulares; Ricardo seguiuna con su Santidad el Papa Urbano; o avogado ó que non o deixara actuar a súa dona, puido contar o chiste do negro que tiña plátanos nunha orella; o músico da trompeta dixo que coñecía a un señor da súa vila que era tan porco que tiña entre os dedos das mans esas pelotiñas negras que todos temos entre os dedos dos pes; un dos xemeos andou a catro patas, coa señora do avogado cargada ó lombo, e rinchaba.

Carlos Casares; O día que doña Ramonita puso un ovo

O día de fin de ano, ás nove da noite, mentres agardaba sentada no sofá para ver a mensaxe do Rei, dona Ramonita Verdes puxo un ovo. Ó principio pensou noutra cousa, pero cando viu o producto do esforzo que fixera, limpo como neve, do mesmo tamaño que os ovos de galiña, aquela señora bondadosa, amiga dos pobres e con sona de santa, ergueuse e chamou ó médico. Molestoulle que aquel home sabio, que coidara a súa saúde durante sete décadas, se desentendera daquel xeito desabrido dun asunto tan dramático e lle dixera que avisara a un veterinario. Non sabía se a tomara por tola, se pretendera chamarlle besta, ou simplemente a aconsellara como debía, pois en realidade non se trataba dun problema médico. Vencendo a vergonza, dona Ramonita chamou ó veterinario, un rapaz novo, a quen a penas coñecía, e deulle a novidade. O home díxolle que se metese na cama e presentouse de seguida. Mandouna poñerse boca abaixo, apalpouna, díxolle que se volvera, pediulle logo que se situara en posición de galiña, que cantase cacaracá e que empurrase. Dona Ramonita puxo outro ovo e escoitouse un trono. O veterinario dictaminou que aquelo era cousa do crego. Pouco despois, a dama, asistida polo bispo, comulgaba, pedía perdón polos pecados, e entregaba a alma a Deus. Os ovos gárdanse desde entón nos sotos da Catedral, nunha caixa forte. Polo visto, levan dentro unha blasfemia capaz de desencadear a fin do mundo, cousa que ninguén se explica, porque dona Ramonita Verdes era delgada como un fío. E unha santa.