COMO ENTENDER O MUNDO SEN A PAZ?

Como sempre, desde a biblioteca do noso centro, tentamos chegar á nosa comunidade educativa o sentir de que A PAZ é tan necesaria para vivir como o pan que nos mantén cada día.

Tristes guerras

si no es amor la empresa.

Tristes. Tristes.

Tristes armas

si no son las palabras.

Tristes. Tristes.

Tristes hombres

si no mueren de amores.

Tristes. Tristes.

   Miguel Hernández, Cancionero y romancero de ausencias.

A PAZ... EN MOITAS PALABRAS

Hoxe, 30 de xaneiro, celebramos unha vez máis no noso IES o Día da Paz. Levamos xa días a voltas nas aulas de ESO cunha actividade interdisciplinar impulsada polo Equipo da Biblioteca e que leva por nome o que aparece dando título a esta entrada. O alumnado de diferentes cursos elaborou por parellas definicións persoais dunha boa cantidade de termos relacionados co concepto de PAZ e ilustrou o seu traballo con debuxos e fotografías propostas por eles. Palabras en galego, en castelán, en inglés, en francés, en latín e en grego foron obxecto desta proposta de traballo.

O resultado foi ben satisfactorio e a día de hoxe podemos dicir que a paz, a vontade, a dozura, a amizade, a bondade, a solidaridade, o respecto, o diálogo... e moitas máis palabras necesarias para a vida en sociedade, enchen o espazo do noso centro.

Un poema para a paz

                                                                   

LIBREMENTE

Nós queríamos libremente

comer o pan de cada día. Libremente

mordelo, masticalo, dixerilo sin medo,

libremente falando, cantando nas orelas

dos ríos que camiñan pra o mar libre.

Libremente, libremente,

nós queríamos somente

ser libremente homes, ser estrelas,

ser faíscas da grande fogueira do mundo,

ser formigas, paxaros, miniños,

nesta arca de Noé na que bogamos.

Nós queríamos libremente surrir,

falarlle a Dios no vento que pasa

-no longo vento das chairas e dos bosques-

sin temor, sin negruras, sin cadeas,

sin pecado, libremente, libremente,

coma o aire do mencer e das escumas.

Coma o vento.

Mais iste noso amor difícil rompeuse

-vidro de soño fráxil-

nun rochedo de berros

e agora non somos máis que sombras.

 

 

 Celso Emilio Ferreiro, Longa noite de pedra