VÍDEO-RECENSIÓN DE O ÚNICO QUE QUEDA É O AMOR

 No blog do club de lectura do noso centro damos conta das reunións e postas en común nas que falamos dos libros que compartimos. Elaboramos resumos, recensións, presentacións ou vídeos tomando como base as lecturas que nos conmoven, divirten, aterrorizan... Velaquí unha mostra: un magnífico vídeo elaborado por Laura Míguez de 4ºESO A, quen, como unha verdadeira "booktuber",  nos recomenda un libro de relatos de  Agustín Fernández Paz que vai camiño de converterse nun clásico das nosas letras.

O ÚNICO QUE QUEDA É O AMOR

O único que queda é o amor... É a idea a transmitir e coa que eu quedo tras a lectura da trama de historias que Fernández Paz crea para demostrarlle a calquera que o lea o poder dese sentimento, o amor, unicamente coñecido por aqueles cuxas historias amorosas non remataron tan ben como algún día se esperou que o fixesen. O autor consegue o seu obxectivo poñendo en boca de narradores un tanto peculiares, inda que sempre moi humanos e vivos, como descubrirás durante a lectura, historias fermosísimas desenvolvidas en localizacións xeográficas e espazos invadidos de elementos característicos da nosa cultura e perfectamente recoñecibles por calquera, ademais de apreciados especialmente polo noso pobo.

Destaca a técnica narrativa da intertextualidade pola súa forte presenza. Maniféstase de diferentes maneiras, como por exemplo, realizando paralelismos entre protagonistas doutras novelas e incluso contos cos personaxes dos relatos, introducindo fragmentos doutras obras -en especial poéticas-, tomando ideas das publicacións doutros autores da nosa  literatura e tamén da maneira máis habitual, mencionando títulos, unha gran cantidade deles, o que lle engade, segundo a miña opinión, riqueza á creación. Ademais, consegue que o lector se interese polas referencias feitas polo autor, un gran logro acadado de maneira moi intelixente, grazas a un dos múltiples xogos que invitan a descubrir páxinas descoñecidas e marabillosas.

O autor fala de formas de vida e promove a necesidade de ter  ganas para vivila, de ter soños e non permitir que ninguén os pise, emprender iniciativas, sacrificarse polos nosos obxectivos, ter esperanza e ilusión, así como desexo de acadar éxitos. Incentiva a gozar da vida sobre a cal algún día xa non teremos opción de aproveitar ou deixar pasar sen máis, porque xa non nos pertencerá. É un libro que nos fai reflexionar sobre a nosa persoa, xa que é moito o que aínda ignoramos sobre nós mesmos e sobre os nosos sentimentos. E tocando todos estes aspectos, resulta case imposible que o lector non se sinta identificado en máis dunha ocasión durante a viaxe pola memoria e a imaxinación que nos invita a facer o mestre Fernández Paz. A min mesma me sucedeu, e cando me decatei de como imos pasar por este mundo sen deixar rastro despois de levar unhas vidas estúpidas, comprendín con rabia que na vida o único que queda é o amor.

                                                         Alicia Seoane Freire 2º BACH A

AGUSTÍN FERNÁNDEZ PAZ

O pasado 12 de xullo faleceu Agustín Fernández Paz. A Biblioteca Sarmiento lamenta profundamente a enorme perda que a súa desaparición supón para as nosas letras. Todos, alumnos e profesores, ficamos orfos dun gran mestre que soubo transmitir como ninguén o seu amor pola lectura a tantas e tantas xeracións. As súas herdanzas quedan entre nós en forma de libros nos andeis da nosa biblioteca e tamén  como un legado de ensinanzas relacionadas (como non podía ser doutro xeito) coa importancia da lectura, das bibliotecas, da nosa cultura, da nosa lingua… 

Inauguramos o curso dando as grazas ao escritor pola inmensa sabedoría que compartiu con todos nós e facéndolle unha pequena e modesta homenaxe como mellor sabemos: a través da lectura das súas obras. 

Rematamos coas súas palabras: Abrir un libro é deixarse levar pola fervenza de voces, de linguas, de recendos, de paisaxes… Unha maxia secreta e inesgotable, que a nós nos corresponde descubrir. 

Fantasmas de luz

   Agustín Fernández Paz é un dos  escritores máis representativos da literatura galega. Nado en Vilalba no 1947, traballou ao longo da súa vida como profesor de primaria e de Lingua e Literatura en secundaria  ata a súa prexubilación no 2008. É autor de libros de texto e de numerosas obras de literatura infantil e xuvenil.

   Fantasmas de Luz, publicada no 2011, é unha historia cun profundo fondo de denuncia social, onde atopamos a metáfora como principal recurso literario. Está protagonizada por Damián e Marga, unha parella de idade madura.  As súas vidas sofren un xiro radical ao recibir Damián unha carta do seu xefe que o citaba para darlle  novas do inminente peche do cine Soñadores, lugar no que levaba traballado dende os dezasete anos. O paro marca as vidas desta parella, que pouco a pouco comeza a ver como os seus corpos se van volvendo transparentes, trocándose invisibles aos ollos do resto do mundo. Isto prodúcelles un gran desacougo  que, nun comezo, intentan disimular con maquillaxe e roupas escuras. Porén, estes trucos van deixando de facer efecto, provocando unha profunda  impotencia nos protagonistas, que, dalgún xeito, se ven excluídos da súa propia vida. Non obstante, este libro non é tan importante pola historia en si como pola simboloxía que atopamos se profundizamos un pouco nela. Trátase dunha crítica da sociedade capitalista, na que os protagonistas, ao verse no paro, comezan a ser insignificantes. A transparencia de Marga e Damián representa a todas esas persoas que non teñen voz nunha sociedade materialista na que prima o poder adquisitivo sobre os propios valores morais, aquelas que son apartadas porque non cumpren os patróns ou porque son diferentes. Unha sociedade na que os pobres pegan berros que ninguén escoita e os ricos son escoitados con tan só un murmurio.

   A  historia  está narrada en terceira persoa e ambientada nunha cidade de tamaño medio na época na que os cines locais van perdendo pouco a pouco a súa importancia en favor dos centros comerciais; é dicir,  é unha historia de actualidade. Quizais, o máis característico da mesma sexan as constantes referencias ao cine, aos grandes filmes estreados durante os últimos anos, que veñen completados cunha ficha técnica de cada un deles ao final do libro. Por todo isto, poderiamos dicir que se trata dunha obra de especial interese para aquelas persoas ás que lles guste o mundo do cine. Pero non é unha historia dedicada en exclusiva aos afeccionados ao cinema, a gran maioría da poboación podería sentirse identificada coas vidas dos protagonistas. Podemos dicir que esta historia foi escrita por Agustín Fernández Paz cunha intención ben clara: facer unha denuncia das desigualdades sociais do momento, recorrendo perfectamente á metáfora da transparencia dos corpos para representar á clase marxinada e excluída á que ninguén escoita. En definitiva, podemos dicir que Fantasmas de luz é un libro para todos. Para min, debería ser unha das obras máis relevantes dos nosos días, por estar máis vixente do que moitos podemos chegar a pensar e por facer reflexionar ao lector sobre un mundo no que resulta máis complicado do que debería que certas persoas se fagan notar e poidan sentirse parte dunha sociedade na que, teoricamente, todos os individuos somos iguais.

                                                                                      SONIA LÓPEZ VÁZQUEZ. 2º BACH B

Para ler no Samaín

 Hoxe recomendámosvos a lectura do último libro de Agustín Fernández Paz: As fronteiras do medo , recentemente  incorporado aos fondos da nosa biblioteca.  Con este  título  tan suxestivo e apropiado para estes días de Samaín, a temática dos seis contos que o integran é doadamente deducible. Velaí un fragmento dun dos  relatos que leva por título  A Porta do Alén:

 Debe saber que no mundo hai determinados lugares, case sempre de carácter sagrado, que albergan as Portas do Alén. Reciben ese nome por seren  as que comunican o mundo dos humanos co dos espíritos superiores, que son inmortais de seu. Deuses, demos e outros seres do trasmundo utilízanas para introducirse no noso e influír na evolución da humanidade. Mais estas portas só abren unha noite do ano, a do último  día de outubro, cando comeza o ciclo anual en moitas civilizacións antigas.

Se unha persoa consegue entrar por algunha das Portas no momento en que abre e logra permanecer do outro lado durante un curto período de tempo, acadará a condición de inmortal. Mais corre un perigo terrible, como é o quedar atrapado no Alén, condenado a ser escravo de certas criaturas que alí viven. Por iso  debe regresar antes de que a porta se cerre de novo, coa certeza de que  volverá transmutada nunha persoa inmortal. (Fernández Paz, As fronteiras do medo, páx. 36)

A lectura de As fronteiras do medo  e o misterio da Porta do Alén agárdanvos. Quen se atreve a seguir lendo?

Os ríos da vida

Din que todas as persoas necesitamos as historias, tanto coma a auga que bebemos, tanto coma o pan de cada día. Que sorte, que sexan tan doadas de conseguir! Só hai que abrir un libro e deixarse arrastrar polo río das palabras, esas que fan nacer dentro de nós outros mundos e outras vidas.

Semella cousa de maxia que os libros garden tantas marabillas no seu interior: a emoción do inesquecible primeiro bico; a voz pausada e sabia do ancián da tribo; as conversas das mulleres que traballan arreo nos arrozais do delta do Mekong; os andares pousóns dos camelos, a avanzaren coa caravana polas areas do deserto; o espanto ante os perigos que a escuridade agocha, nun bosque inmenso ou no corredor da nosa casa; a soidade e as dúbidas de cando temos quince anos; as vidas de hai mil anos, cando o mundo era doutro xeito; ou as de dentro de mil anos, nun planeta que agoniza; a fascinación polas estrelas, que nos envían a súa luz desde os abismos do espazo-tempo; o desespero de sentirse só entre ríos dexente; o nacemento dunha persoa, a morte doutra; os seres máxicos e os deuses terribles…

Abrir un libro e deixarse levar pola fervenza de voces, de linguas, de recendos, de paisaxes… Unha maxia secreta e inesgotable, que a nós nos corresponde descubrir.

Agustín Fernández Paz

 

Nova web sobre Agustín Fernández Paz

A Biblioteca Virtual Miguel de Cervantes inaugurou  unha web dedicada ao escritor galego Agustín Fernández Paz. A web, que está presentada pola profesora da Universidade de Santiago Blanca-Ana Roig Rechou, inclúe información sobre o autor (semblanza persoal, cronoloxía biográfica e premios e recoñecementos), sobre a súa obra (catálogo e bibliografía), estudos literarios, unha completa galería de imaxes que inclúe fotos persoais e as portadas das súas obras, e diversos enlaces de interese á artigos, vídeos ou información en torno á súa figura. Así mesmo, A Biblioteca Virtual Miguel de Cervantes fixo público onte que abriu outra web dedicada á escritora arxentina Ema Wolf.

 Na Biblioteca Sarmiento sentimos que é un merecido recoñecemento do que nos congratulamos como lectores. Sen dúbida, unha boa nova para a nosa literatura e tamén para a nosa lingua.

 Vía: Xerais

Publícase un relato de «O único que queda é o amor», de Agustín Fernández Paz en «Best European Fiction 2012»

Publicouse xa o libro Best European Fiction 2012, onde aparece o relato «This Strange Lucidity», de Agustín Fernández Paz, pertencente ao libro O único que queda é o amor.

Agustín Fernández Paz é o primeiro autor galego en ser incluído na antoloxía Best European Fiction 2012, que edita a editorial Dalkey Archive Press. Agustín forma parte da antoloxía, que é responsabilidade de Aleksandar Hemon, co relato «Esta estraña lucidez». O único que queda é o amor foi traducido ao inglés por Jonathan Dunne. A antoloxía publícase cunha tira de 15.000 exemplares. Para Dunne, «Esta estraña lucidez» é formalmente máis anovador que outros relatos do conxunto, porque a voz narradora é o fantasma dun can.

Vía Xerais

A cultura galega viaxa a México

Unha delegación de editores e escritores galegos atópase na cidade mexicana de Guadalaxara para participar na Feira Internacional do Libro, que comezou o pasado 26 de novembro e prolongarase ata o 4 de decembro. Agustín Fernández Paz, que o martes recibirá o Premio Iberoamericano SM de Literatura Infantil e Xuvenil; Rosa Aneiros e Marcos Calveiro, son os autores que protagonizan as principais actividades, especialmente con público escolar.

Así, manterán diversos encontros con integrantes de clubs de lectura que "previamente estiveron traballando" coas súas obras, sinalou Rosa Aneiros, e con estudantes de distintas idades. O acto principal celebrarase o xoves 1 de decembro, cando Rosa Aneiros e Marcos Calveiro recibirán a un grupo de nenos e nenas indíxenas da Serra de Durango, na zona centro-occidental do país, lindante co estado de Jalisco.

Trátase de mozos tepehuanos do norte, unha das máis de 60 etnias existentes en México que, segundo destacou Rosa Aneiros, "reciben unha educación bilingüe" tanto en español como na lingua autóctona. "Será interesante explicarlles que hai outros lugares onde tamén se fala e estúdase nunha lingua propia", sinalou a autora, en alusión ao galego.

En canto a Agustín Fernández Paz, será entrevistado pola propia Rosa Aneiros nun encontro denominado 'O pracer da lectura', que se celebrará o mércores día 30. Ambos, xunto con Marcos Calveiro, participarán ao día seguinte nunha mesa redonda coa lema 'Voces de Galicia'.

 Fonte: laopiniónacoruña.es 28-11-2011

Parabéns, Agustín!

A literatura galega vístese de gala, xa que Agustín Fernández Paz vén de ser galardoado co VII Premio Iberoamericano SM de Literatura Infantil e Xuvenil na cidade de Guadalajara (Méjico).

O premio, dotado con 30.000 dólares (uns 22.000 euros), recoñece a traxectoria de autores de recoñecido prestixio. Convócao anualmente o Instituto SM para a Educación xunto coas institucións que conforman a Asociación do Premio: Centro Rexional para o Fomento do Libro en América Latina e o Caribe (CERLALC), International Board on Books for Young People (IBBY), Organización de Estados Iberoamericanos para a Educación, a Ciencia e a Cultura (OEI), e a Oficina Rexional de Educación para América Latina e o Caribe da Organización das Nacións Unidas para a Educación, a Ciencia e a Cultura (UNESCO/OREALC).

Agustín, que sempre escribe en galego porque segundo ten manifestado en distintas ocasión esta é a súa lingua habitual e literaria, é premio nacional de literatura infantil e xuvenil en España (2008) pola súa obra O único que queda é o amor. El non concorda con aqueles que pensan que escribir nunha lingua minorizada pecha portas, e este galardón vén darlle unha vez máis a razón.

Grazas, Agustín, por volvernos facer sentir universais dende a nosa lingua e a nosa cultura.

Homenaxe a Agustín Fernández Paz

O pasado 4 de maio a CGENDL organizou un acto no Museo do Pobo Galego co obxectivo de visibilizar os vinte anos de traballo dos Equipos de Normalización e Dinamización Lingüística. Neste contexto rendeuse unha sentida homenaxe ao escritor Agustín Fernández Paz. Das distintas intervencións do devandito acto, salientamos a seguinte:

Agustín Fernández Paz

Non hai noite tan longa é a última novela publicada por  Agustín Fernández Paz.

Sinopse 

Gabriel Lamas ten cincuenta anos e vive en París desde 1970. Aos dezaoito anos marchou de Monteverde, a súa vila natal, e nunca máis volveu. Nin sequera cando morreu o seu pai, inxustamente acusado dun delito polo que foi condenado e encarcerado, nun proceso que provocou a súa morte, en 1972. Só trinta e dous anos despois, o falecemento da súa nai é o que o forza a regresar. Entón, comprobará que nunca podemos fuxir do noso pasado e que as feridas mal curadas non deixan de supurar.

Editorial Xerais

O autor dixo

Esta novela é dalgún xeito un retrato da miña xeración. Chega unha idade na que tes a necesidade de botar a vista atrás e ver como foron as cousas, como te foi levando a vida a facer determinadas cousas. Cando morreu Franco eu tiña 28 anos. 28 anos da miña vida marcounos o franquismo, pero máis que o réxime político, foi o modo de vida e a ausencia de pautas culturais que nos tocou vivir. Canda fala iso cos meus alumnos custáballes entendelo. Moitos dos autores aos que facíamos referencia na clase son autores que eu debera ter lido na mocidade, pero non puiden: Camus, Beckett, Neruda, Alberti ou Castelao. No cine pasoume igual, eu sabía de memoria a filmografía de Godard polas revistas de cine que lía, pero hai películas que aínda estou ven do agora por vez primeira. Para os que viviron o franquismo con pracidez era normal, pero para os que tiñamos sede de cultura era unha estafa tremenda. A miseria moral e o atraso son vivencias xeracionais. O drama en materia de relacions afectivas marcou a toda unha xeración.

04/05/2011 - Jaureguizar / El Progreso (Lugo)

 

 

Pódese descargar aquí o primeiro capítulo de Non hai noite tan longa .

Chega o Día do Amor e d@s Namorad@s

Aquí déixovos unha serie de interesantes e preciosas achegas de bibliotecas amigas para o Día dos Namorados.

O Segrel do Penedo

(IES de Fene)

Os trasnos dos libros
(IES de Poio)

Agustín Fernández Paz rexeita o Premio das Letras da Cultura Galega

Os Premios dá Cultura Galega da Xunta 2010 distinguiron á Editorial Galaxia (Promoción Cultural de Galicia), ao escritor Agustín Fernández Paz (Letras), á pintora Menchu Lamas (Artes Plásticas), ao dramaturgo Eduardo Alonso (Artes Escénicas), á Fundación Barrié (Iniciativas en prol do Patrimonio Cultural), a Vaca Films (Creación Audiovisual) e á Orquestra Sinfónica (Música).

O escritor Agustín Fernández Paz foi galardoado co premio Cultura Galega das Letras en recoñecemento á súa traxectoria vinculada á literatura galega. Este, mediante un comunicado, ven de rexeitar o premio "por coherencia". Acóllese aos motivos do comunicado de Prolingua do 8 de outubro no que, baixo o lema "Rosalía de Castro nunca aceptaría este premio'", se fai un chamamento ás persoas relacionadas co sector cultural a rexeitar os novos galardóns da Xunta. ''Xulgamos lexítimo non aceptar ningún premio que veña hipotecado por agresións contra a mesma cultura que se finxe exaltar con protocolario boato'', se di no documento.

En Madrid, no Metro.

Formando parte da campaña Libros a la Calle, organizada polos libreiros e editores madrileños, atopamos , no Metro madrileño, textos de Agustín Fernández Paz pertencentes O único que queda é o amor

Un radiante silencio

É o relato que abre O único que queda é o amor, o tan celebrado libro de Agustín Fernández Paz . O relato, como o resto do libro, é mui poético e trasmite o amor do autor pola literatura.

Un triángulo amoroso entre Sara, Pablo e súas illas persoais . Sara acude diariamente a unha librería próxima á súa oficina, nela atopa un espacio de lecer, un oasis preto da oficina do banco no que é executiva.Pronto comenza a atopar mensaxes de amor en clave literaria, un verso, unha estrofa, un fragmento que a emocionan e orientan nas súas lecturas; anque intenta descubrir o posible autor, non da con el, polo que deixara de acudir á librería. Nunca saberá quen lle proporcionou aqueles momentos diarios de pracer.

Pablo ,o librero resignado á ausencia de Sara queimara as tarxetas con versos que tiña dispostas para ela.

http://www.filix.org/recensions/unico.pdf