Terra de mulleres

Terra de mulleres

Xénero: Documental

Director: Xiadon He

Productor: Cine Frontiere Inc.

Nacionalidade: USA

Ano: 2009
Duración: 45 minutos

“Terra de mulleres” aborda a cultura sexual e única do pobo Mosuo, unha pequena minoría chinesa, e unha das últimas sociedades matriarcais no mundo. Sen un contrato de matrimonio, os Mosuo tradicionalmente constrúen relacións baseadas no amor libre e a satisfacción sexual.

Seguimos a Bima, unha moza Mosuo e vemos como é a súa realidade e os perigos que ameazan a súa forma de vida. Os Mosuo levan vivindo máis de 1.000 anos cunha tradición denominada “unión libre”, segundo a cal un home e unha muller non necesitan asinar un contrato oficial de matrimonio para formar unha parella.

O home e a muller non abandonan o fogar das súas respectivas nais, independentemente de canto dure a súa unión. Mesmo o nacemento dun bebé non garante a estabilidade dunha parella. Se desaparece o amor desfaise a relación, e cada un pode buscar libremente unha nova parella. Permanecer xuntos ou separarse constitúe unha opción persoal na que non interfiren a lei, os membros da familia ou as crenzas relixiosas. Cando unha nena alcanza a idade de 13 anos, atravesa un ritual que marca a súa entrada na idade adulta. Cun pé sobre un porco seco e outro sobre un saco de arroz, pide un desexo: que a súa vida futura sexa abundante. Agora xa pode levar vestido porque xa é muller. Moi pronto poderá embarcarse nunha relación. En principio a “unión libre” é un segredo. O home pasa a noite na casa da súa parella pero marcha antes da alba.

O xornalista, médico e fotógrafo arxentino Ricardo Coler é o autor do libro El reino de las mujeres (El último matriarcado) sobre a comunidade dos Mosuo, no sur de China, unha sociedade de vinte e cinco mil habitantes.

Unha das cousas que máis destaca Ricardo Coler é que nas sociedades nas que mandan as mulleres non existe a violencia.
"Non existe a violencia porque lles dá vergoña non por un sentimento de culpa. Non existe a violencia porque non aceptan os violentos na súa comunidade".

Patrimonio Inmaterial da Humanidade

O flamenco, os castells, o canto da Sibila de Mallorca, a dieta mediterránea e a cetrería forman parte dende hoxe do Patrimonio Cultural da Humanidade.

O Patrimonio Inmaterial da Humanidade forma parte das declaracións da UNESCO para a salvagarda do patrimonio cultural, neste caso non tanxible, coñecido por oral ou inmaterial. Segundo a Convención para a Salvagarda do Patrimonio Cultural Inmaterial, o patrimonio cultural inmaterial (PCI) "é o crisol da nosa diversidade cultural e a súa conservación, unha garantía de creatividade permanente": "Patrimonio cultural inmaterial significa as prácticas, representacións, expresións, coñecementos e habilidades - así como os instrumentos, os obxectos e artefactos, os espazos culturais asociados cos mesmo que as comunidades, os grupos e nalgúns casos os individuos recoñecen como parte do seu legado cultural. Este patrimonio cultural inmaterial, transmitido de xeración a xeración, é constantemente recreado por comunidades e grupos en resposta ao seu ámbito, a súa interacción coa natureza e a súa historia, e proporciónalles un sentido de identidade e continuidade, promovendo deste modo o respecto pola diversidade cultural e a creatividade humana. Para os fins desta Convención, a consideración concederase unicamente ao patrimonio cultural inmaterial en tanto sexa compatible cos vixentes instrumentos humanos de dereito, así como cos requirimentos de mutuo respecto entre comunidades, grupos e individuos, e a un desenvolvemento sostible"

Y... no cambiando mucho de tema

El nueve de marzo muere el escritor austriaco Leopold von Sacher-Masoch austríaco reconocido en su época por sus descripciones de la vida, paisajes y costumbres de todas las regiones que formaron el Imperio Austrohúngaro.

Hoy, su obra más conocida es La venus de las pieles en la que muestra una gran habilidad para desexualizar el amor y al mismo tiempo sexualizar toda la historia de la humanidad.

El apellido Masoch es el inspirador de la palabra masoquismo, la utilización de este término para definir ciertos comportamientos sexuales patológicos aparece por primera vez en Psicopatía Sexual (1886), de Kraft-Ebing, quien le otorgó este dudoso honor a causa de las peculiares aficiones de los personajes de Sacher-Masoch.

Sacher-Masoch protesta inutilmernte contra la utilización de su nombre y no se reconoce en esa descripción de "perverso". El tema de la unidad sado-masoquista o de una entidad sadomasoquista, fue muy perjudicial para Masoch.

Maria e Antoñita comparten con nos súa experiencia

Hoxe tivemos a honra de conversar con María e Antonia
María naceu en Curtís e emigrou aínda moi nena á Arxentina, alí cambio o seu nome e adaptouse aos seus modos e costumes con iniciais dificultades.
Antoñita naceu en Bolivia e xa maior emigrou a España, actualmente vive en Curtís. Ela tamén nos falou da súa experiencia.