Esperando o leiteiro

 Con este suxestivo título evocador dun tempo pasado e do medio rural , chéganos a nova obra de  Xosé Neira Vilas que conta a historia dun  campesiño de dezanove anos que deixa a aldea  para embarcar  rumbo a Bos Aires. Perde o coche de liña porque a despedida da familia resultou máis longa do previsto, e, tras andar sete quilómetros a pé, atópase no Empalme, unha encrucillada de camiños, esperando o leiteiro para que o leve.

O protagonista, mentres agarda, recorda o seu pasado. Lémbrase da casa pobre na que naceu, das historias da súa avoa, das explicacións que o seu avó lle deu sobre todo o relacionado co mundo rural, da relación que tivo cos seus irmáns pequenos e os seus amigos, dos seus amoríos con Aurora, dos seus medos, das súas ilusións... Pero xa tomou a decisión de emigrar a Bos Aires e non pensa recuar, ten que loitar.

Agardamos  poder contar en breve na nosa biblioteca con esta obra de Xosé Neira Vilas. Entrementres, se queredes saber máis  sobre o autor de Memorias dun neno labrego e sobre a súa propia experiencia na emigración, podedes ler a entrevista publicada en  Galiciaé.

Ciro

Ciro es un hombre de 33 años de nacionalidad boliviana; actualmente trabaja de albañil.
Emigró a España en el 2003 ya que en su pais natal no ganaba mucho dinero. Vino en avión con su familia y le costó mucho tiempo y dinero. Vino porque la mayoría de su familia reside en Navarra.

La única dificultad que encontró a su llegada fué la documentación.
El primer año consiguio un trabajo en un desguace de Pamplona en el que estubo trabajando en el durante dos años, después encontró un trabajo de albañil mejor pagado.

Encontró vivienda pocos días después de llegar a Pamplona; también recibió asistencia médica. Si, se considera aceptado por la sociedad ya que no ha encontrado ningún rechazo por parte de la población; al contrario, la gente le ha ayudado todo lo que ha podido: a encontrar trabajo, a encontrar vivienda...

Él también se relaciona con personas de Bolivia. Ha encontrado muchas diferencias en la forma de vida entre un país y el otro. Le gustaría volver a Bolivia dentro de un par de años porque se ha separado de su mujer y quiere estar con sus padres. No piensa reagrupar a su familia en España.

Unha mala experiencia pero un fermosos recordo

MEU PAI:No 1970 cheguei a Alemña un contrato para unha empresa de Construcción de Andamios. Naquel traballo mandáronme traballar con alemanes, o cal se me fixo moi difícil, non plo traballo senón pola lengua. Cumplín un ano de contato e despois dese traballo fun para unha empresa de cristais na que botei 10 anos, prácticamente con alemanes, o cal tiven que aprender a lengua á forza. O ambiente alemán gustábame moito, o cal oxe en día volvería pala aló. O feito de ter duas fillas en España obligoume a volver, xa que a situación económica estaba moito meyor.

Os recordos dunha emigración.

MIÑA NAI:No 1960 emigrei cara a Alemaña cunha tía, irmá de meu pai, con un contrato que nos mandaron outros tíos que xa estaban alá.Collemos o tren en Curtis para A Coruña, de Coruña cara Madrid, onde estivemos tres días pasando recoñecemento médico Alemán. En Madrid xuntámonos galegos, portugueses, andaluces… O cabo de 3 días de estar no hotel Norda todos xuntos partimos rumbo a Alemaña.Chegamos a Colonia e por un altavoz unhos señores nombrábamos polo nº de contrato para coller cada un o seu destino. A nos tocounos Osnabruck.Alí estábanos esperando os nosos tíos. O outro día pola mañá, fumos traballar a fábrica de costura; eso foi horrible, sen saber falar alemán, sen coñecer a ninguén, e prácticamente eu sabi algo de cómo era aquel traballo, cousa que miña tía descoñecía. Eu como lle daba boa maña tiven que cumplir o ano de contrato, pero a miña tía aos tres meses xa a despediron. No ano que cumplín o contrato entrei a traballar na fábrica de ches “Carmen Guía”. Alí foime mellor xa que os meus compañeiros falaban español. Todo o que aforrara gasteino para formar un fogar. E despois dun ano mendeille o contrato o meu mozo para que viñera vivir conmigo.

La emigración de Pablo y de Carlos

En mi familia sufrimos emigraciones internas, como por ejemplo:
Mis tíos, mi tío Carls y mi tío Pablo, mi tío Pablo emigró a La Coruña en el año 1994, con 17 años. Tuvo que marcharse por razones de trabajo, el describe su experiencia como muy buena. Ahora la vida le va muy bien, ya que ahora casado, y tiene un hijo y están esperando una niña. Tiene un trabajo fijo y una vivienda donde vive con su familia. Trabaja en una fábrica de persianas, la cúal se llama Storflex.
Pablo se integró bien en La Coruña, echaba de menos la aldea, su casa...pero está muy contento allí.
Carlos también hizo lo mismo. El trabaja en Transporte Arias.Carlos decribe su experiencia como buena, aumque le costó un poco más integrarse allí.

curtis viaxe de ida... e de volta

Na miña familia emigrou a Barcelona un irmán de miña avoa, porque naqueles tempos a economía no era a mellor. El emigrou fara uns corenta anos mais ou menos, xa que era moi novo. Alí foille ben no traballo que atopou, aparte coñeceu a que é a súa muller que é de Andalucía. O pouco tempo casaron e tiveron unha filla. El nunca volveu a Galicia, solo para facer unha visita a familia ou a amigos que deixara aquí. Agora está xubilado e ten un piso en Curtis e a súa casa aló en Barcelona e como non o seu mercedes. Nunca vai volver para Galicia xa que se afixo moi ben a vivir aló e tamén porque ten toda a súa vida alí e toda a súa familia.

O outro irmán de miña avoa tamén emigrou a canda este a Barcelona, voltou fará uns cinco anos. El marchou coa súa muller e tamén tiveron unha filla pero como non se de deveron afacer moi ben aló, pois decidiron voltar xa que aquí xa tiñan un piso.

Emigrantes

Unha das primeiras cousas que houbo de aprender Carlitos Gálvez, unha vez instalado no país de acollida, foi que os emigrantes vindos doutros países non eran considerados como estranxeiros, senón como outra cousa, denominada cunha estraña acepción, pero que co tempo o termo en cuestión converteríase na súa segunda pel: neste sentido, os traballadores estranxeiros eran en realidade gastarbeiters, é dicir, traballadores invitados. Un francés, inglés ou americano era un estranxeiro sen máis, pero en cambio un traballador español, portugués ou italiano era un traballador invitado, cunha certa connotación que o termo levaba, e que soamente habéndoa sentido en propia carne podíase chegar a comprender.

Porque á hora da verdade, para a inmensa maioría do emigrantes a súa vida reducíase a traballar, facer todas as horas extraordinarias posibles, saír pouco e sacrificarse moito, a fin de poder aforrar. Uns sacrificios que comezaban co capítulo da vivenda, na que a habitación compartida era o máis habitual, ou como máximo unha habitación con dereito a cociña, xa que dispor dun piso para un só, era un soño dificilmente alcanzable. Mesmo chegou a coñecer casos, en que pola estreiteza da vivenda o emigrante tiña que cociñar no pequeno habitáculo que facía as veces de water... e cociña. Por iso non lle collía de sorpresa, como algo novo, as dificultades dos inmigrantes chegados agora a España á hora de atopar vivenda, ao habelo vivido en propias carnes décadas atrás. O da comida era outra historia, porque cada cal o montaba como boamente podía, pero casos coñeceu nos que certos emigrantes enchían unha perola de patacas, verduras, un pouco de carne e moita auga, e de aí empezábase a tirar de rancho. Cando se acababan as patacas metíanse máis patacas, e cando acababan as verduras metían máis verduras, e así sucesivamente... e volta a empezar.
http://www.ugt.es/inmigracion/relatos/fray.html

De Betanzos a Alemania

Ricardo rememora sus vivencias en la época en que se fue a Alemania a trabajar en la fábrica Mercedes. Recuerda como vivían los emigrantes y compara los trenes de allí con los de la misma época en España.
http://www.archivodelaexperiencia.es/testimonios/detail.php?id=0013060

De Melide a Alemania

Antonio repasa sus diferentes etapas como emigrante. La primera vez se marchó sin trabajo y estuvo una temporada en Francia pero tuvo que volver al no poder pasar la frontera. La segunda vez ya se fue con un contrato de trabajo y estuvo trabajando en la fábrica Bosch en Alemania. Nos habla de su vida allí, de la gente y de los paisajes alemanes. Se relacionaba con otros gallegos en el Centro Español de Frankfurt

Carmen en Alemania

En 1962 Carmen y su marido dejaron su trabajo en el campo de Galicia y emigraron a Alemania para trabajar en una fábrica de coches. El cambio conllevó aprender el idioma y vivir en una habitación durante aproximadamente 5 años. Del recuerdo de su estancia en Alemania quedan aquellos aspectos más positivos como los momentos de ocio, tiempo libre y convivencia. De regreso a España, nació su hija y montaron un negocio de comestibles.

Maria e Antoñita comparten con nos súa experiencia

Hoxe tivemos a honra de conversar con María e Antonia
María naceu en Curtís e emigrou aínda moi nena á Arxentina, alí cambio o seu nome e adaptouse aos seus modos e costumes con iniciais dificultades.
Antoñita naceu en Bolivia e xa maior emigrou a España, actualmente vive en Curtís. Ela tamén nos falou da súa experiencia.