Na miña casa hai mulleres cangrexo

Na miña casa hai mulleres cangrexo.

Van cara atrás cara ao futuro.

As mulleres xarda saltan brillando

na alfombra do vestíbulo.

Tede coidado onde poñedes os pés.

Na biblioteca a xente insecto agarda en siléncio

entre os fieitos oxidados e debaixo das cortizas

dos carballos: nas enciclopédias, as mulleres formiga;

nos albums de fotos, os homes grilo.

As moscas poñen ovos nos xornais.

Os homes garza e grou pasan cara ao sul

rozando a lámpada azul do corredor.

A muller corzo sobe entre os toxos

ao respaldo do sofá verde.

Podedes ver no espello bucear as mulleres lontra.

O can de Sabucedo

Chamábanlle Suspiro ao can de Sabucedo. A historia está oxidada e, se fecho os ollos, vexo o can negro e silandeiro besta ladrador. Tía María pariu dez veces e eran tempos de miseria. Ela era soa e linda como as mazás e amaba moito e cheiraba a fume e traía nenos ao mundo.

O do mestre vello, o do mestre novo, o do guerrilleiro que amparou na casa, o do outro que mataron logo, o do afiador de coitelos, o do capadar que lle facía sangre cos dentes na caluga, o do cigano de ollos verdes aí abaixo, o do cura, e os outros nenos e nenas que María traía ao mundo sola, á historia que temos entre as mans.

Era sempre de noite o can negro de Sabucedo e chamábanlle Suspiro porque nun suspiro levaba o último alento das vidas que ano tras ano lle botaba a muller que cheiraba a fume, naqueles tempos que a xente prefire olvidar.

Sechú Sende; Made in Galiza