Blog da Biblioteca do IES de Curtis: 1/5/10 - 1/6/10

31/5/10

La dama y la muerte

Fanfiction

El término fanfiction o fan fiction (literalmente, "ficción de fans"), a menudo abreviado fanfic o simplemente fic, hace referencia a relatos de ficción escritos por fans de una película, novela, programa de televisión o cualquier otra obra literaria o dramática. En estos relatos se utilizan los personajes, situaciones y ambientes descritos en la historia original y se desarrollan nuevos papeles para estos personajes. El término fanfiction hace referencia tanto al conjunto de todos estos relatos como a uno en concreto, según el contexto.

Quedamos en Twitter para leer

La red social convierte en globales y masivos los clubes de lectura

CARMEN MAÑANA - Madrid - 31/05/2010

Para muchos, los clubes de lectura son algo tan anacrónico y en vías de extinción como las máquinas de escribir. Otros piensan -como sugiere la serie Los Simpson- en un grupo de mujeres de mediana edad que aprovecha su reunión semanal para hacer cualquier cosa en vez de comentar un libro.

Para muchos, los clubes de lectura son algo tan anacrónico y en vías de extinción como las máquinas de escribir. Otros piensan -como sugiere la serie Los Simpson- en un grupo de mujeres de mediana edad que aprovecha su reunión semanal para hacer cualquier cosa en vez de comentar un libro.

Nadie imagina a 8.000 personas, de más de una treintena de países, que discuten sobre una misma obra a través de de Internet. Pero así es One book, one Twitter (un libro, un Twitter), el club de lectura que Jeff Howe, profesor de la Universidad de Harvard y editor de la revista Wired, ha creado en la red social Twitter. No es el único. Otras iniciativas parecidas, como The book club, confirman la tendencia: este portal es una herramienta perfecta para dar una dimensión global a las asociaciones literarias.

El perfil de Howe solo lleva dos meses en activo, pero es el más importante en cuanto a número de seguidores. Además de diferente de los demás en su espíritu, según explica el creador en un correo electrónico: "No busco tanto animar a la gente a leer, como dar a un montón de personas algo en común. Quiero crear conexiones alrededor del mundo, entre gente que esté, por ejemplo, en Illinois, España o la India".

Su proyecto es una adaptación online de la iniciativa One city, one book (una ciudad, un libro) que persigue que todos los habitantes de una ciudad lean una novela al mismo tiempo. La localidad que puso en marcha este programa por primera vez fue Seattle (Estados Unidos). Lo hizo en 1998 y desde entonces se han sucedido cientos de estas experiencias en diferentes comunidades de todo el mundo. Durante este mes, por ejemplo, los vecinos de Brighton (Reino Unido) están llamados a descubrir Desde Rusia con amor, de Ian Fleming. Tras una votación muy reñida, los usuarios de 1B1T -que es como se llama el perfil en Twitter fundado por Howe- han decidido leer American Gods de Neil Gaiman. "Me hace sentir bien, pero también raro, ver por primera vez cómo comentan mi libro en Twitter. Me impresiona la inteligencia de la comunidad en Internet", explicaba el autor estadounidense en una entrevista con los lectores a través de 1B1T.

Además de hablar sobre el libro en general, los miembros de One book, one Twitter pueden diseccionar uno a uno los 16 capítulos de American Gods a través de otras tantas subpáginas integradas en el mismo perfil. Así, argumenta Howe, los lectores que están en distintos puntos del libro no se desvelan los secretos de la novela. "Puedes consultar cualquier pequeño detalle y al segundo obtienes una respuesta de alguien que puede estar al otro lado del globo. Y eso pasa 24 horas al día, siete días a la semana. Es genial, como un club de lectura global", cuenta el creador.

Acceder a una comunidad de 8.000 personas es algo con lo que un grupo de lectura presencial no puede competir.

Pero el directo, compartir espacio físico, permite placeres como interrumpir las exposiciones del resto de los miembros, mirarles a los ojos o saborear la información que da la entonación. Howe concede: "También te falta la intimidad que te da una reunión en el salón de tu casa".

© EDICIONES EL PAÍS S.L. - Miguel Yuste 40 - 28037 Madrid [España] - Tel. 91 337 8200

The Rolling Stones by Sofía Ríos (2º ESO A)

29/5/10

Bruce Springsteen by Paula Penas (2º ESO A)

Charles Dickens by Alba Núñez (2º ESO A)

Cómo funciona la tontería

Por lo general va de la mano del miedo. Por ejemplo, que en un colegio de Tui el equipo de normalización lingüística saca su boletín de febrero estando de acuerdo todos sus miembros, entre los que se encuentra el director del colegio, y lo cuelga en el tablón de anuncios (el boletín, no al director). Que en este boletín sale un chiste sobre Feijoo que ofende a un único padre, que protesta ante el director. Y este mismo director, para evitar conflictos, en lugar de explicar el trabajo y el punto de vista del equipo de normalización, defendiendo a sus compañeros, decide que lo mejor es que todos acepten el punto de vista de este único padre. Pues eso es tontería. También más cosas, pero sobre todo tontería.
Del Blog de Pablo González; HTTP://PRAZADOREI.BLOGSPOT.COM/

28/5/10

Amor 77


Y después de hacer todo lo que hacen se levantan, se bañan, se entalcan, se perfuman, se visten, y así progresivamente van volviendo a ser lo que no son.

La pesadilla de Peter Pan


Cada vez que hay luna llena yo cierro las ventanas de casa, porque el padre de Mendoza es el hombre lobo y no quiero que se meta en mi cuarto. En verdad no debería asustarme porque el papá de Salazar es Batman y a esas horas debería estar vigilando las calles, pero mejor cierro la ventana porque Merino dice que su padre es Jocker, ý Jocker se la tiene jurada al papá de Salazar.

Todos los papás de mis amigos son superhéroes o villanos famosos, menos mi padre, que insiste en que él sólo vende seguros y que no me crea esas tonterías. Aunque no son tonterías porque el otro día Gómez me dijo que su papá era Tarzán y me enseñó su cuchillo, todo manchado de sangre de leopardo.

A mí me gustaría que mi padre fuese alguien, pero no hay ningún héroe que use corbata y chaqueta a cuadritos. Si yo fuera hijo de Conan, Skywalker o Spiderman, entonces nadie volvería a pegarme en el recreo. Por eso me puse a pensar quién podría ser mi padre.

Un día se quedó leyendo el periódico y lo vi todo flaco y largo en el sofá, con sus bigotes de mosquetero y sus manos pálidas, blancas blancas como el mármol de la mesa. Entonces corrí a la cocina y saqué el hacha de cortar la carne. Por la ventana entraban la luz de la luna y los aullidos del papá de Mendoza, pero mi padre ya grita más fuerte y parece un pirata de verdad. Que se cuiden Merino, Salazar y Gómez, porque ahora soy el hijo del Capitán Garfio.

Reducir o déficit público

27/5/10

ESCOITANDO A CHAOUKI ZERGUIT


Chaouki Zerguit é un alumno marroquí do noso centro; está a rematar o PCPI na modalidade de automoción e vén de contarnos as súas impresións despois dun curso con nós: o seu esforzo e o agradecido sorriso diario co que afrontou as tarefas da aula, merecen isto e moito máis. O labor noso é ensinar pero tamén temos moito que aprender do que os alumnos nos ofrecen en moitas ocasións. Sorte, Chaouki: merécela!

Me llamo Chaouki Zerguit, soy de Marruecos. Tengo 18 años y estoy aquí desde hace 10 meses.
Me cuesta un poco aprender el español, pero ahora hay profesores que me ayudan.
En España hay costumbres diferentes a las de Marruecos: me llama la atención que se coma tanto cerdo; las casas son mejores y la gente tiene más trabajo.
En Marruecos hay pocas iglesias y muchas mezquitas: los musulmanes rezamos cinco veces al día; aquí la gente reza menos. Los viernes, después del rezo, la gente marroquí traía comida (couscous) y charlaba en la mezquita.
Echo de menos a mis amigos, pero me gusta España... y su lluvia.

26/5/10

César Antonio Molina


El escritor César Antonio Molina, ex ministro de Cultura, ha ganado el Premio Europeo Alberico Sala 2010 por el conjunto de su obra poética, según ha decidido un jurado internacional compuesto por críticos de Italia, Gran Bretaña, Francia y España, informa hoy la editorial Destino.

En esta edición, el premio ha recaído también en Alberto Arbasino, narrador italiano cuya obra completa en dos volúmenes está publicada por Mondadori. Massimo Franco ha merecido el galardón en la modalidad de periodismo y Simone Caltabellota en la de ópera prima.

El premio le fue comunicado a César Antonio Molina mientras presentaba en la Feria del Libro de Turín la edición italiana de su libro de relatos "Fuga del amor", editado en España por Destino y en Italia por Ponte alle Grazie.

En anteriores ediciones el Premio Europe Alberico Sala recayó en autores como Rafael Alberti, Mario Vargas Llosa; Joseph Brodsky, Premio Nobel de Literatura; Pietro Citati, Andrea Zanzotto, el recientemente fallecido Edoardo Sanguineti, Evgueni Evtushenko o Adonis.

El acto de entrega de los premios se celebrará el próximo sábado 29 de mayo en Milán. El actor italiano Alessandro Quasimodo, hijo del poeta Salvatore Quasimodo, Premio Nobel de Literatura, leerá una selección de poemas de César Antonio Molina traducidos al italiano y publicados por la editorial Dante y Descartes (2007) bajo el título de "Custode delle antiche forme".

Escritor, periodista y profesor de Universidad, Molina ha sabido compatibilizar durante años su vocación literaria con la gestión cultural, como demostró en la etapa en que dirigió el Círculo de Bellas Artes, de 1996 a 2004, o en los tres años en que fue director del Instituto Cervantes, antes de ser nombrado ministro de Cultura en 2007.

Es autor, entre otras obras poéticas, de "Finisterre", "Para no ir a parte alguna", "Olas en la noche", "En el mar de las ánforas", "Eume" y "Fin de Finisterre", así como de cuatro volúmenes de "Memorias de ficción": "Vivir sin ser visto", "Regresar a donde no estuvimos", "Esperando a los años que no vuelven" y "Lugares donde se calma el dolor".

25/5/10

O lóstrego de Valcárcel


por Marcos Valcárcel

Ourense, 24 de maio de 2010

Aproveito a amabilidade do amigo Juan, un dos meus coidadores, para enviar estas liñas a todos os amigos e amigas.
Son de agradecemento a todas as entidades que nos últimos tempos me dedicaron o seu apoio ou recoñecemento, como o Pen Clube de Galicia, a Asociación de Escritores en Lingua Galega, a Asociación de Editores Galegos e o Liceo de Ourense.
Grazas a Xosé Luís Baltar por defender con éxito a miña candidatura ao premio Otero Pedrayo 2008, e á Presidencia da Xunta de Galicia por concederme a medalla Castelao.
Grazas tamén á Fundación Curros Enríquez, ao Congreso Manuel Luís Acuña, á Fundación Carlos Casares, ao grupo Sarabela e aos medios de comunicación.
Grazas aos meus compañeiros do Instituto da Carballeira, os mellores do mundo. Grazas aos amigos que organizaron a homenaxe do 2008 e o libro
Marcos Valcárcel, o valor da xenerosidade, con máis de duascentas colaboracións de escritores e artistas. Os amigos foron un diamante en bruto e un apoio constante: Benito Losada, Afonso Monxardín, Eduardo Núñez, César Ansias, Moncho Quintana, Xosé Luís Troitiña, Xoán Fonseca, Pepe Trebolle, Xulio Outomuro, Millán Picouto, e as súas donas.
Grazas ao meu irmán Fiz e a Ánxela polas xornadas fresqueiras ao pé dos carballos da súa casa no Pereiro.
E, por suposto, a María e a Eire: por todo.
Aproveito para despedir voces amigas, destacadas na nosa historia cultural: Anselmo López Morais, Manuel de Dios, Begoña Muñoz, Javier Randulfe e Perfecto Estévez.
“A vida, un lóstrego entre dúas escuridades”, escribiu o poeta Vicente Aleixandre. Até o labrego que vive nunha aldea na montaña deixa ese lóstrego entre os seus seres amados.
Escoito a cantante brasileira María Bethânia e encontro este verso:”Navigar é preciso; viver não é preciso”.
Navigar, descubrir a vida en cada minuto, deixar as fiestras abertas e reconciliarse coa TERRA.


[Nota dos Amigos de Marcos:
O coidador foi apañando palabra a palabra, letra a letra nos casos de dúbida, para escribir este texto nas longas noites desta primavera. Con el péchase definitivamente o vizoso ciclo d´
As Uvas na Solaina. Moitas grazas a todos e todas.]

24/5/10

Publicidade


The 18ft high posters of the Nazi leader advertise a line of clothing for young people and adorn street corners and bus stops in Palermo, Sicily's biggest city.

The ads show the Fuhrer in a lurid pink uniform, with his swastika armband replaced with one bearing a bright red heart, above the slogan "Change Style – Don't Follow Your Leader".

Many local people say the advertising campaign is offensive and have called for the posters to be taken down.

A city councillor with the centre-Left Democratic Party, Rosario Filoramo, has protested to the mayor of Palermo.

"The use of an image of a person responsible for the worst chapters of the last century is offensive to our country's constitutional principles and to the sensitivities of citizens," he said.

A council official, Fabrizio Ferrandelli, said: "Having Hitler's face on a poster... cannot be passed off as an innocent advertising message. Seeing these posters in front of schools is an embarrassment." But the advertising agency which came up with the idea said critics of the campaign were over-reacting.

The Hitler poster was a tongue-in-cheek way of encouraging young people not to follow the crowd in their fashion choices.

21/5/10

PARA GARDAR NA MEMORIA



Velaquí un par de citas dirixidas a todos aqueles que atopan na biblioteca aquelo que buscan no día a día... información, descanso, tranquilidade, silencio, evasión, outras realidades, sorrisos...

En Egipto se llamaban las bibliotecas el tesoro de los remedios del alma. En efecto, curábase en ellas de la ignorancia, la más peligrosa de las enfermedades y el origen de todas las demás. Jackes Benigne Bossuet.

Hay quienes no pueden imaginar un mundo sin pájaros; hay quienes no pueden imaginar un mundo sin agua; en lo que a mi se refiere, soy incapaz de imaginar un mundo sin libros. Jorge Luis Borges

BIBLIOTECA SARMIENTO: BIBLIOVIVA



Días axetreados, de estudo constante, de inquietude, de desvelo... para o alumnado de segundo de bacharelato que está a rematar o curso. O espacio da biblioteca énchese de vida e móstranos a súa cara máis fermosa, na que se debuxa un sorriso de complacencia ao saberse útil. Sorte para todos aqueles que a buscan con empeño e esforzo!

!Qué país!



«Argumentan que se han ofendido, pero ellos me ofenden todos los días», contesta el músico
«Yo que siento por Jesús repelús», canta Javier Krahe en una de sus canciones de rima incontestable y chispa coloquial, vuelo lírico de caída libre y guiño cultista en vena. En el remoto 1978, su anticlericalismo adoptó la forma de un cortometraje dirigido al alimón con Enrique Seseña. 'Cómo cocinar un Cristo' era una receta blasfema y zumbona. «Calcúlese un Cristo, ya macilento, para cada dos personas», aconseja el narrador. «Se desencostra con agua fría y los estigmas pueden echarse con tocino». Tras untar el crucifijo con mantequilla, «se deja en el horno tres días, al cabo de los cuales sale completamente solo».
En 2004, el ya desaparecido programa 'Lo + Plus' emitió unas imágenes del corto mientras entrevistaba al cantautor. La plataforma Hazte Oír promovió una denuncia por escarnio de las creencias religiosas, que finalmente interpuso el Centro Jurídico Tomás Moro. Según se puede leer en su página web, esta asociación tiene como fines «la defensa de la dignidad de la persona, de la familia y de los derechos humanos y, en especial, la protección del derecho a la vida del nasciturus y del embrión humano».
Seis años después, un juzgado de Colmenar Viejo ha acordado la apertura de un juicio oral contra Krahe y la productora del programa por un delito contra los sentimientos religiosos, tipificado en el artículo 525 del Código Penal. El auto especifica el pago de una fianza: 192.000 euros en el caso del músico y 144.000 para Montserrat Fernández Villa. El Centro Tomás Moro, que recurrió hace tres años el sobreseimiento de la causa, muestra su satisfacción por lo que considera «un triunfo en defensa de la libertad religiosa». Y resalta que es la primera vez que se aplica en España el artículo 525 del Código Penal.
La pena máxima
El ex miembro de La Mandrágora se mostraba ayer perplejo y recordaba que el juicio todavía no tiene fecha. «Esas cifras de las que hablan son multas que me piden, pero primero me tienen que condenar, cosa que mi abogado cree improbable». Su cortometraje se concibió «antes de que existiera la Constitución». No pasó la censura, aunque mantiene intacta su carga antirreligiosa, a tenor de la repercusión ocasionada por su pase en televisión hace seis años. «No sabe lo que me han llegado a decir. Argumentan que se han ofendido, pero ellos me ofenden todos los días». Krahe resalta que él no ha difundido el vídeo. «Han pedido la pena máxima. Para los que entienden la religión así, se ve que su Dios necesita dinero».

O Prémio Portugal Telecom de Literatura en Língua Portuguesa



O Prémio Portugal Telecom de Literatura en Língua Portuguesa ven de facer pública a relación das 54 obras seleccionadas como semifinalistas do premio. Entre elas figuran nomes de escritores de sona como José Saramago (“Caim”), António Lobo Antunes (con duas obras:”O meu nome é legião” e “Que cavalos são aqueles que fazem sombra no mar?”), Mário Cláudio ("Boa noite, Senhor Soares") e Maria Teresa Horta (“Poemas do Brasil”).
Completan a lista os angolanos Ondjaki (“Avó dezenove e o segredo do soviético”) e José Eduardo Agualusa (“Barroco tropical”) e o mozambicano Mia Couto ( “Antes de nascer o mundo”, que en Portugal foi editado co nome de “Jesusalém”).

Os brasileiros Rubem Fonseca (“O seminarista”), João Ubaldo Ribeiro (“O albatroz azul”), Dalton Trevisan (“Violetas e pavões”), Luis Fernando Veríssimo (“Os espiões”), Milton Hatoum (“A cidade ilhada”), Chico Buarque (“Leite derramado”), Luiz Ruffato (“Estive em Lisboa e lembrei de você”), Bernardo Carvalho (“O filho da mãe”), Mario Sabino (“A boca da verdade”), Michel Laub (“O gato diz adeus”) e Rodrigo Lacerda (“Outra vida”), Reinaldo Moares (“Pornopopéia”), Carlito Azevedo (“Monodrama”) e Edney Silvestre (“Se eu fechar os olhos agora”) son alguns dos seleccionados.

A gaivota

Ollaba, a través do ventanal do despacho, o parque. Nun dos sendeiros, unha gaivota peteiraba con furia os restos dunha pomba morta. Esculcaba, co móbil no orella, o peteiro escaravellando no interior da pomba. Cando contestaron á chamada, sorriu. —Hola, ¿cómo estás? —E a resposta que oí provocou nel unha sonora gargallada que rebotou no cristal. —Oye, quería decirte que te has pasado con el regalo. —Enxergou a gaivota erguer a cabeza, vixiar atenta, desconfiada os arredores do parque e deixar caer o peteiro con forza enriba do pescozo da pomba. A cabeza separouse do corpo batendo no chan. —No, no, no —dixo— esta vez te has pasado tres pueblos. —Seguiu atento o camiñar da gaivota a buscar a cabeza decapitada. Ao chegar onda ela arrincoulle os ollos cun movemento preciso, afiado, admirable na execución. El estarreceuse. —¿Y lo de los niños? No tenías por qué hacerlo. Maruchi me comentó que le has tronchado los Reyes. —Volveu rir, desta vez con máis forza. A gaivota abandonou a cabeza decepcionada e regresou camiñando ao barullo do corpo. Semellaba farta do refugallo inerte e aberto da pomba. Non comía. Albiscaba entalada o parque, deserto a esas horas da mañá. —Ja, ja, ja, ni se te ocurra enviarme eso. Te lo digo muy en serio, ni se te ocurra. —A gaivota remexeu nos restos desleixados, arrincou unhas plumas agrisalladas e un anaco de intestino que pendurou un intre so seu pico. Cun movemento seco de gorxa tragouno. —Si, ya sé, ya sé. Tú déjalo de mi mano. —A gaivota virouse, xa non lle interesaba o pouco de pomba que ciscaba a terra do sendeiro. Ollara un grupo de pombas nun tellado, unha delas eivada. Abriu as alas e dando uns chimpos iniciou o voo cara alí. —Non pienso decepcionarte. Eres uno de mis amigos del ama, yo también te quiero. —Afirmou sorrindo antes de cortar a conversación. Arredouse do ventanal e camiñou satisfeito a sentarse na mesa do despacho.
Xaime Domínguez Tojo

20/5/10

Xuvia-Neda


Este libro de relatos está composto dun par de ducias de achegamentos a ese terreo máxico, de puro realista, co que Vicente Araguas asegura manter unha relación carnal. E afellas que a través deste relatorio imos vendo como o erotismo e máis a chamada telúrica van ensamblando un conxunto onde a melancolía dos perdedores canxa coas maneiras nobres de quen miran como as luces do derradeiro tranvía abren paso á ollada riba da memoria, sentimental e histórica. Personaxes neboentos xunto a outros tan certos como Marcelino, saíndo do Hispano-Argentino o verán do gol a Rusia, ou Brigitte Bardot a erguer saudades que se debruzan no río onde unha cucaña dispón un xamón no seu remate. Mentres hai quen se desfai, literalmente, entre das ponlas das árbores e o neno Fandiño en canto de facer caligrafía prefire escoitar unha historia de amor que alá foi no comboio descendente. Un libro que se move entre o real e o pintado, á metade do camiño que vai entre Norma Jean e ese homiño namorado dunha rapaza, suicida que non foi aínda. Un libro que nos fala da froita madura recollida por un autor, agora que é ano hernandino, tan “perico en lúas” como o seu conto homónimo.
MILICIANOS NA PONTE DE XUVIA (1940)

Hai un xesto destes homes na foto
tan fráxil como o tempo
no carril do tranvía.

E non engana o mauser, inservible nas mans
en posición "descansen",
e non engana a dor
presente na moura nostalxia
das dúas mulleriñas,
caminantes no fondo desta postal antiga.

Cans, 2010



festivaldecans.com


Do 19 ao 22 de maio, VII Festival de Cans


Sete son as cores do arco da vella, sete as marabillas da humanidade e sete os pecados capitais. Sete son as notas musicais e os días da semana. Sete vidas ten o gato e sete eran as noivas para os sete irmáns. E agora, sete son tamén as edicións do Festival de Cans.




Do 19 ao 22 de maio de 2010 o máis irreverente dos festivais de cine acada a súa idade cabalística e celébrao con tanta diversión como cabe nunha aldea de 400 habitantes convertida na outra Meca do cine.







Alfa Romeo ou John Deere? Chardonnay ou LK? Christian Lacroix ou Pacita Moda? Spa ou uralita? Louis Vuitton ou Husqvarna? Trufa branca ou raxo? Glamour ou Agroglamour? Nós témolo claro. E ti?



19/5/10

LUZ CASAL, loitando



"Si la soledad te enferma el alma,
si el invierno llega a tu ventana,
no te abandones a la calma
con la herida abierta;
mejor olvidas y comienzas una vida nueva"


Filla predilecta de Boimorto

luzcasal.es

18/5/10

Visto en el Blog de Antón Castro.



Por Elsa FERNÁNDEZ-SANTOS

Ted Hughes (Yorkshire, 1930-Devon, 1998) poseía una cualidad animal, una intensidad callada que atraía las miradas. Era un poeta y un hombre de una ferocidad misteriosa y primitiva, que entroncaba con su obsesión por la naturaleza. Todos querían estar cerca de él, pero casi todos se sintieron alguna vez abandonados por él. Un niño que se crió pegado a su hermano mayor, que le enseñó a cazar, pescar y vivir entre animales; un joven que memorizaba palabra por palabra a Shakespeare y un marido fatalmente marcado por la tragedia. Cuando su primera mujer, la poetisa estadounidense Sylvia Plath, se suicidó en 1963, Ted Hughes escribió a su suegra: "No quiero que se me perdone jamás. Si existe la eternidad, estoy condenado a ella". Siete años después, cuando su segunda mujer, Assia Wevill, también se quitó la vida junto a la hija de ambos, Shura, el poeta enmudeció. Años más tarde se sabría que comparó aquel dolor con enormes puertas de hierro que golpeaban sin tregua su pecho.
Siempre pensó que el suicidio de su primera mujer estaba escrito
La tragedia aplastó la figura pública de un poeta gigante y su obstinado silencio no contribuyó a mejorarla. Pero Hughes nunca dejó de hablar, lo hizo a través de lo único que de verdad entendía: la poesía y sus enigmas. Dos nuevos libros del poeta se publican ahora en España: El azor en el páramo, antología editada por Bartleby, y Gaudete, uno de sus textos más singulares que rescata Lumen (editorial que en 2004 publicó su obra póstuma Cartas de cumpleaños). En ambos asoma el genio de alguien que se consideraba un chamán en busca de un hombre y una naturaleza perdidos. "Escribir es igual que cazar", solía decir, "y el poema no deja de ser un animal, una forma de vida ajena".

http://antoncastro.blogia.com/

17/5/10

Lo que no se dice de la crisis


Artigo publicado por Vicenç Navarro no diario PÚBLICO, 13 de maio de 2010

A crise que están a vivir algúns países mediterráneos -Grecia, Portugal e España- e Irlanda se está a atribuír ao seu excesivo gasto público, que se supón creou un elevado déficit e unha exuberante débeda pública, escollos que dificultan seriamente a súa recuperación económica. De aí as receitas que o Fondo Monetario Internacional, o Banco Central Europeo (BCE) e o Consello Europeo estiveron a impoñer a aqueles países: hai que apertar o cinto e reducir o déficit e a débeda pública dun xeito radical.
É sorprendente que esta explicación alcanzase a dimensión de dogma, que se reproduce a base de fe (o omnipresente dogma liberal) e non a partir dunha evidencia empírica. En realidade, esta mostra o profundamente errónea que é tal explicación da crise. Vexamos os datos.

16/5/10

17 DE MAIO: CAMIÑANDO POLAS LETRAS

A actividade da Biblioteca Sarmiento para a conmemoración do 17 de maio xirou nestes días arredor dos escritores homenaxeados ao longo dos anos nesta data, cunha especial adicación ao poeta do Caurel; o obxectivo foi achegar a toda a comunidade retazos de cultura, de poesía, de Galicia... a través da palabra, da imaxe, da música e mesmo da natureza... Para iso organizáronse actividades diversas: exposicións sobre autores galegos, cunha dobre versión en viñeta e en formato divulgativo, panel sobre Uxío Novoneira (fotos, textos, citas sobre a súa personalidade e labor...), libros á man (fóra dos andeis e ó alcance de todos: tocar, ver, ler...), mostra de flora típica galega, proxección permanente no recinto da biblioteca sobre o autor homenaxeado... Velaquí a nosa proposta, chea, como sempre, de ilusión ...

CURIOSIDADES MATEMÁTICAS



Ante a proximidade da celebración da Feira Matemática, nesta semana que xa vai tocando fin o Departamento de Matemáticas, organizou dentro da Biblioteca Sarmiento unha exposición sobre materiais ben curiosos deste campo do saber: libros antigos e doutras culturas, aparellos de uso cotián para o ensino matemático hai xa moitas décadas, narrativa e humor gráfico relacionados con esta disciplina... Noraboa pola idea e polo éxito da iniciativa entre profesores e alumnos.

15/5/10

Letania de GALICIA


DE tanto calar xa falo solo



GALICIA digo eu / un di ..............GALICIA
GALICIA decimos todos ..............GALICIA
astr´os que calan din ...................GALICIA
e saben .......................................sabemos

GALICIA da door chora ...............á forza
GALICIA da tristura triste ............á forza
GALICIA do silencio calada ..........á forza
GALICIA da fame emigrante .........á forza
GALICIA vendada cega ................á forza
GALICIA tapeada xorda ...............á forza
GALICIA atrelada queda ...............á forza

libre pra servir ....................libre pra servir
libre pra non ser .................libre pra non ser
libre pra morrer ..................libre pra morrer
libre pra fuxir .....................libre pra fuxir

GALICIA labrega ...............GALICIA nosa
GALICIA mariñeira ............GALICIA nosa
GALICIA obreira ...............GALICIA nosa
GALICIA irmandiña ...........GALICIA viva inda


recóllote da terra ................estás mui fonda
recóllote do pueblo..............estás nil toda
recóllote da HISTORIA ......estás borrosa

recóllote i érgote no verbo enteiro
no verbo verdadeiro que fala o pueblo
recóllote prós novos que vein con forza
prós que inda non marcou a malla d´argolas
prós que saben que ti podes ser outra cousa
prós que saben que o home pode ser outra cousa

sabemos que ti podes ser outra cousa
sabemos que o home pode ser outra cousa

14/5/10

Letania de Galicia


Letanía de Galicia. Poemas caligráficos, fechado en 1979, constituye una obra de transición hacia la última etapa en que Novoneyra, afincado de nuevo en Galicia, se vuelve rama de carballo robusto.

Este texto escribiuno Uxio Novoneyra durante as protestas estudantís santiaguesas do maio do 68 e é, polo tanto, un poema social. O autor concibíao como un himno patriótico, pero un himno para dicir, non para cantar.
O seu título, Letanía de Galicia, ten claras reminiscencias relixiosas, trátase dun rezo pola súa Terra, un rezo civil colectivo. O poema acada a súa plenitude cando se di dun xeito coral.

No poema de Uxio Novoneyra son os galegos unidos que pregan, afirman a súa fe en galicia. Recréase libremente a forma do rosario católico, presente en moitas das familias galegas da época.


Chave das noces, o diario da biblioteca do IES de Foz publica hoxe unha entrevista inédita con Uxío Novoneyra realizada en 1985 por alumnos/as do centro. http://chavedasnoces.blogspot.com/

Letania de Galicia


Letanía de Galicia. Poemas caligráficos, fechado en 1979, constituye una obra de transición hacia la última etapa en que Novoneyra, afincado de nuevo en Galicia, se vuelve rama de carballo robusto.

Este texto escribiuno Uxio Novoneyra durante as protestas estudantís santiaguesas do maio do 68 e é, polo tanto, un poema social. O autor concibíao como un himno patriótico, pero un himno para dicir, non para cantar.
O seu título, Letanía de Galicia, ten claras reminiscencias relixiosas, trátase dun rezo pola súa Terra, un rezo civil colectivo. O poema acada a súa plenitude cando se di dun xeito coral.

No poema de Uxio Novoneyra son os galegos unidos que pregan, afirman a súa fe en galicia. Recréase libremente a forma do rosario católico, presente en moitas das familias galegas da época.


De tanto calar xa falo só
xa é hora de botar fóra o que me atormenta

Boa parte do poema ten unha estrutura paralelística con abundantes anáforas e epíforas
GALICIA digo eu ... un di ............GALICIA
GALICIA dicimos todos ..............GALICIA
ata os que calan .. din ..................GALICIA
e saben .......................................sabemos
Eu digo/sinto Galicia, coma calquera, como todos os galegos, mesmo os que non o din, os que non manifestan o seu sentimento pola terra e calan, como calan os galegos; eles tamén o saben e sabémolo todos, Galicia é unha tarefa común de todos os galegos e galegas. O sentimento vai crecendo: eu, un, todos...
GALICIA da dor ... chora ................á forza
GALICIA da tristura ... triste ............á forza
GALICIA do silencio ... calada ..........á forza
GALICIA da fame ... emigrante .........á forza
GALICIA vendada ... cega ................á forza
GALICIA tapeada ... xorda ...............á forza
GALICIA atrelada ... queda ...............á forza
Tal e como recita o autor, hai unha pausa, chora, triste, etc. van unidas a á forza
Repaso aos históricos males de Galicia: a que sofre, a que chora, sempre triste (Rosalía), que non protesta e está calada (Castelao), a que emigra pola fame, a que está cega, cunha venda e non pode ver a realidade, a que está rodeada por un muro (tapeada) e xorda, que non escoita as chamadas, a que está atada (atrelada), quieta por non poder moverse. E o coro repite á forza, porque non é libre, non dispón do seu destino, está forzada

libre pra servir ....................libre pra servir
libre pra non ser .................libre pra non ser
libre pra morrer ..................libre pra morrer
libre pra fuxir .....................libre pra fuxir
A ironía da liberdade que non existe: é libre para seguir servindo a señores e foráneos, é libre para non ser ela mesma, para non ser un pobo, para ser alienada, é libre para morrer como pobo, é libre para fuxir, para escapar. E o coro vaino remarcando e repetindo, como o roga por nós do rosario
GALICIA labrega ...............GALICIA nosa
GALICIA mariñeira ............GALICIA nosa
GALICIA obreira ...............GALICIA nosa
GALICIA irmandiña ...........GALICIA viva inda
Agora cántase ás tres clases máis nosas, que conforman o verdadeiro ser galego: os labregos ( a primeira e máis antiga), os mariñeiros e os obreiros (a nova clase social do século XX). E tamén ao noso pasado de loita e honra: os irmandiños, que seguen aínda vivos nas nosas conciencias, que son exemplo de loita e rebelión

GALICIA irmandiña
GALICIA viva inda

recóllote da terra ................estás moi fonda
recóllote do pueblo ...............estás nil toda
recóllote da HISTORIA ......estás borrosa
Os tres elementos que forman a identidade dunha nación: unha terra, un pobo e unha historia comúns. A terra e o pobo están enraizados, claros, todo o mundo os capta e sente, pero a Historia áinda non se coñece ben, está borrosa
recóllote e érgote no verbo enteiro
no verbo verdadeiro que fala o pobo
recóllote prós novos que vein con forza
prós que inda non marcou a malla de argolas
prós que saben que ti podes ser outra cousa
prós que saben que o home pode ser outra cousa
Como na ladaíña, o que guía a oración fai unha conclusión final.
No verbo (a palabra, a lingua galega) está a esencia, na lingua do pobo, a verdadeira; mesmo cos castelanismos normais na época: letanía, solo, pueblo. A mocidade que vén con forza, porque aínda non está marcada pola escravitude (a argola dos escravos que deixaba marca), non están alienados. Os novos saben que Galicia pode ser outra cousa, que a humanidade pode ser outra cousa mellor.
Remata cunha chamada á comunidade galega e á comunidade humana, nacionalismo e internacionalismo
sabemos que ti podes ser outra cousa
sabemos que o home pode ser outra cousa
O coro (o pobo) recolle a chamada e repítea facéndoa súa
É como o amén final da ladaíña

Unha voz no pobo galego


A ladaíña é a oración que se recrea no poema de Novoneira. Algo que nos une aos galegos, como o rosario á familia católica. Un canto, unha oración, unha súplica na que a Virxe é a nosa terra. Unha longa lista de rogos aos que vai respondendo o coro.
Dicíase na posguerra española la familia que reza unida permanecerá unida e la familia que reza unida el Rosario reproduce un poco el clima de la casa de Nazaret. Na posguerra era habitual en moitas familias rezar o rosario xuntos. Presidían os avós (sobre todo as avoas) e un dos membros tiña que levar/dirixir a oración.
Que é o Rosario? O Santo Rosario é unha das devocións laicas máis populares entre católicos por todo o mundo. O seu nome formal é "O Santo Rosario da Santísima Virxe María." O Santo Rosario relaciónase con Santo Domingo de Guzmán (1170-1221). Desde o século quince en diante os dominicanos foron os promovedores principais do Rosario. En 1569 o Papa San Pio V estableceu o formato de quince Misterios como a versión oficial do Santo Rosario, autorizado pola Igrexa. No ano 2002, o Papa Juan Pablo II agregou cinco Misterios adicionais, agora hai vinte Misterios en total.
Como se reza o rosario? Co rosario na man faga o Sinal da Cruz , e rece o "Credo dos Apóstolos".
2 - Rece o primeiro Nosopai  e medite o Primeiro Misterio.
3 - Rece 10  Avemarías (unha por cada doa pequena); rece o " Gloria".  
4 - Rece o Nosopai e medite o Segundo Misterio; 10 Avemarías. Rece o "Gloria".
5 - Rece o Nosopai e medite o Terceiro Misterio; 10 Avemarías. Rece o "Gloria".
6 - Rece o Nosopai e medite o Cuarto Misterio; 10 Avemarías. Rece o "Gloria".
7 - Rece o Nosopai e medite o Quinto Misterio; 10 Avemarías. Rece o "Gloria".
8 - Un Nosopai e tres Avemarías polas intencións do Santo Padre.
9 - A Salve
10 - Ladaíñas da Virxe (Lauretanas) (É tradición angadilas ao final do rosario): Vexamos a versión galega e a latina -que moita xente sabía de memoria en latín na posguerra sen nunca estudar latín- tendo en conta que a cursiva é dita polo coro:

13/5/10

O IES de Curtis no Correlingua

Galician: the strength of our love


Galicia is holding once again a new Correlingua, an initiative promoted by several education and language organizations to support the use of Galician language in schools. It started in the capital of Galicia, Santiago de Compostela, where 4,000 pupils run in a race ending in the central Obradoiro Square, where the Correlingua manifesto was read.
The Correlingua won't stay in Santiago. It will run through Galicia's main cities and towns for 14 days. Monterrei, in the county of Verín (province of Oursense), will see the Correlingua off after 40,000 students have participated in it.
Other non-recognised nations hold similar events. Such is the case of the Catalan Countries, where is called Correllengua, or Ar Redadeg in Brittany. This year's slogan is taken from a phrase by Galician writer Uxío Novoneyra: "Galician, the strength of our love". It is organized by the Galician Socio-Pedagogical Association (AS-PG), Confederación Intersindical Galega (CIG, Galician trade union), A Mesa pola Normalización Lingüística (Language Normalisation Board), Equipos de Normalización Lingüística and councils from Lugo, Pontevedra, Vigo and Compostela.
According to co-ordinator of the education section of the CIG trade union, Anxo Louzao, the Correlingua is a "recreational event through which language awareness and Galician heritage can be raised among young people".
Language is being a controversial issue ever since the conservative Popular Party gained power in 2009. The new government is trying to force measures to reduce the number of hours of Galician in the schoolrooms. Last April several social and cultural Galician organizations denounced "dismantling policies against Galician language" in Brussels
.

12/5/10

Cousas que facer na Coruña


No número 58 da rúa Panadeiras agóchanse verdadeiras xoias da Literatura Universal como un manuscrito inédito de Quevedo ou a primeira edición holandesa de El Quijote. A Biblioteca do Consulado é a biblioteca pública máis antiga do Estado. Inaugurada o 15 de agosto de 1806, agocha verdadeiros tesouros, entre libros, manuscritos, carpetas que gardan documentos e cartas que formaron parte da Biblioteca de Juana de Vega.

Para dar a coñecer a toda a cidadanía esta Institución, organízanse visitas guiadas os segundos xoves de cada mes, ás 18:00, desde o mes de abril até decembro. Os que desexen asistir deberán anotarse previamente no teléfono 981 206274 ou escribindo un correo electrónico.

Crónicas cascarilleiras.


Mañá imos ao Correlingua a A Coruña, non está demáis botarlle un ollo a aqules relatos de A opinión recollidos no libro de Xurxo Souto,
Contos da Coruña , unha guía de iniciación cascarilleira . Xurxo Souto descúbrenos neste fato de historias agachadas, que ata agora ninguén contaba, unha cidade inédita para os medios de comunicación: A Coruña como unha cidade atlántica (onde sopra o vento de Nova York), enxebre e cosmopolita; como unha pedra chantada no océano; como unha cidade que naceu do mar e no mar ha ter o seu futuro.
Contos da Coruña é un primeiro e único manual de épica cascarilleira. Velaquí as grandes historias de heroes anónimos da cidade como o Periquete, o patrón máis novo que mandou un pesqueiro de altura; os percebeiros da Punta Herminia; Pucho Boedo e Sito Sedes, cantantes preciosistas; o ciclista Clemente; ou Manuel Cajaraville, o gran bailador de Aturuxo e Cantigas da Terra. Velaquí un periplo tasqueiro insólito, que nos leva dende o Bar Los Claveles, sede do esplendor da tapa de orella prensada, ata A Toquera, refuxio de mariñeiros, ou á apoteose de os Peteras dos Belés, taberna fermosa no medio das torres de Monelos. Velaquí un libro que recolle tamén a primeira antoloxía do cantigueiro cascarilleiro, inzada de emocionantes repichocas e cantareas de historias lindas da memoria popular.
Contos da Coruña é, pois, un convite fraternal para armar un poderoso periplo tasqueiro no que procurar toda a xenerosidade gastronómica das nosas comarcas e das terras estremeiras de Galicia, agora felizmente cartografadas nos bares, tascas, baiucas e adegas do vello plano da Cidade do faro. Contos que arroutan o peito e aclaran a gorxa para nos dicir quen somos e que facemos neste curruncho da Humanidade ao que ben chamamos Galicia
Lendas, historias herdadas de músicos, navegantes e taberneiros mestúranse, ademais, cunha selección de cancións indispensables para coñecer a cidade da Coruña por dentro.
Xurxo Souto convida aos lectores de Contos da Coruña a unha apaixonante viaxe ao fondo da memoria desta cidade e dos seus barrios populares, As Xubias, Eirís, Os Castros, A Gaiteira, Oza, O Montiño, Monelos, Elviña, Fontán, San Roque, O Labañou, que resumo son da Galicia toda. A Coruña que Xurxo Souto contempla colectivamente tracexada como unha cidade de músicos e navegantes, entre o palco da festa e o peirao do Muro, polo toque do acordeón e o golpe de mar.

Lo bueno y lo malo


En estos dos años que llevo en el instituto de Curtis, lo pase fenomenal ya que todos los alumnos y profesores me trataron estupendamente.
Lo que mas me gusto fue una excursion que tuve este año: la obra de teatro "Lazarillo de tormes", haber conocido unos maravillosos profesores que siempre me apollaron y aunque riñendome sabian sacar lo que querian de mi. Lo que no me gusto fue no haber podido pasar de curso, no poder seguir con mis compañeros de clase despues de que hice buenas amistades y haber conocido unos buenos amigos;otro cosa que no me gusto fue la adaptacion a Galicia uno de los motivos fue el idioma, en un principio no entendia nada y aunque pasó 1 año todavia hay palabras que no entiendo y eso fue uno de los motivos por el cual habia una barrera que me impedia conocer a los demas.

Os meus recordos nestes anos


En estes anos que levo no instituto teño recordos malos e recordos bos.
Por exemplo: un recordo bo que teño e cando repetín 3º ESO o estar cos meus compañeiros e o gastarnos bromas e falar mais cos profesores xa que antes non falaba moito con eles.
Neste curso rímonos moito co meu compañeiro Alex xa que algunhas veces, bueno, case todos os días gastáballes bromas aos profesores como por exemplo un día entrou na clase e aínda non chegara a profesora e el deuse de conta e agachouse no armario e cando entraba a profesora el decíalle algo e a profesora non sabía de onde saia ese ruido e estaba extrañada e todos ríndonos e despois a profesora soupo de onde viña porque saiu Alex de onde estaba. A profesora berráballe algunhas veces e outras ríase con nos. Paseino moi ben nestes anos cos meus amigos e compañeiros.

Vanesa Sánchez Bravo

Algún recordo no ies de curtis



Nestes 6 anos que levo no instituto de Curtis tiven momentos bos e momentos malos.
Os primeiros meses que estiven aquí perdíame polos corredores. Cando ía en primeiro,en algunha ocasión, algúns compañeiros colgaban pola ventá a outros e remataron expulsados. O mellor deste instituto foi coñecer a xente nova coa que comezar unha bonita amizade e tamén un bo recordo da maioría dos profesores.

Mónica Vilariño Fandiño

despois de cinco anos


Nestes cinco anos que levo no instituto pasaronme cousas boas, conocin a moitos profesores que me deixaron moi bo recordo e moitos compañeiros. Eu creo que estes anos no instituto que me serviron pa mellorar a miña forma de ser e tamén pa saber valorar mellor as cousas que me suceden. Por exemplo, acordome que un día me berrou María Jose, a de inglés, porque non sabía pronunciar un verbo, cando salin da clase salin toda mosqueada xa que a min non había cousa que menos me gustara que me chamaran a atención, en cambio ahora, si me berra un profesor non me cabreo, xa que sei que mo di para que cando o volva a facer corrixa ese erro. En todos estes anos paseino moi ben porque o pasei moi ben cos compañeiros, sobretodo en diversificación, que é raro que teñamos problemas uns cos outros e estamos sempre gastandonos bromas uns os outros.

Unha loita por ser alguén


En todo este tempo, nestes 6 anos que pasei neste instituto teño que decir que pasei momentos bos e malos. Ainda me acordo da primeira vez que entrei, os primeiros meses non sabia en que mundo estaba, dabame a sensación que eu non cadraba. Os anos foron pasando case sen darme conta… Funme decatando de que sin estar aquí e sen o meu esforzo, ainda que fora pouco non iria a ningures. Levo un bo recordo dos profesores, das clases, das actividades extraescolares, das amizades… Sen duda, os mellares anos foron eos dous ultimos xa que os estudos foron indo a mellor. De todo esto quedo ca conclusión de que con todo o que me ofreceron e as oportunidades que me deron arrepintome de non poñer todo da miña parte como moitas veces me aconsellaron.

Jessica Mosquera Platas 4º ESO C (diversificación)

10/5/10

un hombre herido de amor


Habia una vez un hombre que se llamaba Juan , estaba casado , pero un dia ,en un bar ,conoció a una mujer que conquisto su corazón .Llamó a su mujer y le dijo que él no podia controlar sus sentimientos hacia ella y que no podian seguir juntos , que en su corazon ,solo, había queadoo un traje frio donde se murio la llama de su amo



Lorena Martinez Fernandez

El pez


Un pez que era el mas viejo y sabio del río fue a dar un paseo sin darse cuenta se acerco a la catarata y se cayo, abajo habia muchas piedras y se choco con ellas. El aire que por alli pasaba arrastró el olor hasta donde estaba la familia del pez. La familia fue a ver que pasaba, vieron al pez muerto y lo fueron a enterar inmediatamente. Siempre quedará su recuerdo aunque tomara el camino equivocado.
Sara

8/5/10

XVII edición do clásico festival universitario Campus Rock

A XVII edición do Festival Universitario Campus Rock terá lugar o próximo 14 de maio no Coliseo da Coruña.
Tocarán, entre outros, os suecos The Field e os italianos Giardini Di Miró.





III Concurso Literario "Amosa a túa mellor cara": Corrección de erros

Corriximos as Bases do III Concurso Literario "Amosa a túa mellor cara" convocado polo Concello de Vilasantar. Por erro, na entrada do 27/04/2010 publicamos as bases da convocatoria do ano pasado.
Esta é o documento da convocatoria deste ano:

6/5/10

Novo Día da Ciencia na Rúa



Parque de Santa Margarita. A Coruña
De 11 da mañá a 7 da tarde

O Día da Ciencia na Rúa, que organiza por décimo quinto ano consecutivo a Asociación de Amigos da Casa das Ciencias e os Museos Científicos Coruñeses, e que está patrocinado por Caixanova, reunirá nesta convocatoria a 24 centros educativos da Coruña, Betanzos, Cambre, Oleiros, Culleredo, Ribadeo e Carballo.

A Universidade da Coruña terá unha destacada representación con programas de actividades presentados por profesores e alumnos das facultades de Informática, Ciencias. Outras das institucións que participarán son o Instituto Español de Oceanografía, que presentará actividades relacionadas coas campañas e investigacións que realiza e mostraxes biolóxicas de peixes ás 12, 17, e 19 horas, ou a Agrupación Astronómica Ío, que dispoñerá telescopios para a observación do ceo.
Neste blog utilizamos as imaxes con fins educativos. Se algunha delas estivese suxeita a dereitos de autor, pregamos vos poñades en contacto connosco para retirala de inmediato.



Deseño logo: shouvas